Leuke foto's vakantieman!

Dag Luitjes

Eindelijk de foto's ingeladen in Picassa. Dus voor wie nog leuke plaatjes wilt zien waarvan wij in het echt hebben mogen genieten:

Klikkerdeklik!

Groetjes

John & Monique

Lof voor de Oostenrijkse NS!

05-09-2010 Zondag

Om 08H30 zijn we vertrokken en de terugweg per trein naar Kirchberg gaat van een leien dakje. Een grote pluim voor de OBB, de Oostenrijkse spoorwegen. Wat een organisatie en wat een opluchting voor per trein reizende fietsers.

Het feit dat we gisteren nog een gedeelte van de reisroute hebben afgelopen heeft zijn vruchten afgeworpen bij het overstappen van de ene trein naar de andere trein maar ook bij het switchen van de  U-Bahn naar de trein en omgekeerd.

Waarom hebben wij zoveel lof voor de OBB? Wij hebben op twee trajecten de plaatsen voor de fietsen gereserveerd. Op het kaartje staat vermeldt welk wagon voor de fietsen was en welke plaats. Het is een trein met een hoge en smalle instap. Bij de wagon staat al een werknemer van de OBB klaar om je fiets in ontvangst te nemen. Wijzelf kunnen in alle rust met onze fietstassen (onderhand geslonken van 15 tassen naar 6 tassen, 2 stuurtassen en twee stoeltjes, rest is per post vooruit gestuurd) onze eigen wagon opzoeken waar voor ons gereserveerde plaatsen zijn. Bij aankomst op de locatie hebben wij reeds gepland wie van ons twee zo snel  mogelijk bij de fietswagon is om onze vehicles in ontvangst te nemen. Wie schets onze verbazing, de fietsen staan meters van elkaar al klaar op het perron  Bij iedere fiets staat een werknemer van de OBB klaar om de fietsen netjes aan ons te retourneren. Dat is toch een machtig mooie fietsvriendelijke aanpak.

In Worgl is het weer service van de bovenste plank. We rijden met de fiets naar de aangegeven wagon. De OBB werknemer aldaar weet al dat deze fietsen voor Kirchberg zijn, over perfect organiseren gesproken. De fietswagon is voorzien van een grote schuifdeur en de OBB-er knikt dat we de fietstassen gewoon op de fiets kunnen laten zitten. Hijzelf zet de fietsen met bagage en al zo in de wagon. Bij het uitstappen staan de fietsen weer netjes klaar op het perron. What more do I need to say! Klasse toch?! Daar kan de City Night Line nog wat van leren voor zover de chaos welke wij vorig jaar hebben meegemaakt.

Per fiets rijden we rond 15H30Kirchberg binnen. Een intocht van herkenning want hier weten we in het centrum wel de weg. Het bureau voor Toerisme is gesloten dus we zoeken zelf naar een leuk onderkomen die we snel vinden. Mooie ruime kamer met ontbijt voorzien van badkamer en WC en rondom een leuk balkonnetje met bankjes waar je lekker in de zon kunt lezen of relaxen. We blijven er twee dagen en dan gaan we terug naar Nederland. Morgen nog een kleine wandeling maken maar vooral lekker nagenieten van een supermooie gevarieerde vakantie.

Want als we volgende week weer meedraaien in de malle molen van het leven rest ons tot volgend jaar niets anders meer dan mooie herinneringen aan deze prachtige Oostenrijkse weken. Gelukkig hebben we wel nog de foto’s en onze weblog!

We vonden het leuk dat u  via onze weblog met ons meereisde. Misschien volgende keer weer?

See you next time!

John & Monique

Kampeerspullen per post!

04-09-2010 Zaterdag

Gisterenavond hebben we alles separaat gelegd wat we eventueel met de post terug kunnen sturen naar huis. Op internet zien we de verzendkosten van de Oostenrijkse post en ook dat ze dozen verkopen. Dus wij vandaag beladen met kampeerspullen zoals tent en alle daarbij aanverwante spullen m.b.t. slapen en koken, richting het postkantoor. Al met al hebben we alle spullen in twee dozen (X-Large) gekregen en naar huis gestuurd. Of beter gezegd naar het adres van mijn schoonouders mochten wij dan nog niet thuis zijn. Alles bij elkaar was het een dikke 25kg aan gewicht. Niet normaal toch en we hebben nog genoeg over! Iets om voor volgend jaar eens goed te bekijken wat er mee genomen wordt en wat men nodig heeft. De andere fietsers die wij hier tijdens onze tour tegen zijn gekomen hadden altijd maar 2 tassen achter op de fiets. Wij zagen eruit als verhuizers of zoals een hele aardige en oude maar zeer fitte  Oostenrijkse dame ook op de fiets aan ons vroeg : ".......zo dus jullie hebben de hele woning maar meegenomen"? Dat zet je toch aan het denken!

Daarna zijn we per U-Bahn richting Schloss Schobrun gegaan. Mooi kasteel met een onmenselijk groot park eraan vast. In het kasteel mochten er jammergenoeg geen foto's worden gemaakt om de eigen commerciële activiteiten en prullaria verkoop niet in gevaar te brengen. Dus hier volgen alleen foto's van buiten. Jammergenoeg hebben we geen Sisi gezien!

Terug naar huis gaande kregen we het idee alvast het eerste gedeelte van de terugreis na te lopen tot we in "echte"de trein naar Kirchberg zaten. Per slot van rekening hadden we vandaag nog nut van de 48 uurs U-Bahn pas die we gekocht hadden. Dus wij hebben alvast gekeken waar liften zijn, waar de perrons zijn, hoe we van de U-Bahn naar de treinen moeten komen ect. Het moet gezegd worden de Oostenrijkse Openbaar Vervoer bewegwijzering is ongekend supergoed. Dat kunnen de Oostenrijkers wel qua infrastructuur iets op en top organiseren hebben we deze weken gemerkt. Monique is gerustgesteld en ik natuurlijk ook.

Dus vanavond de tassen inpakken want morgen gaan we de laatste dagen in van deze mooie vakantie.

Tot gauw!

John & Monique

Wien, Wien, nur du allein!

03-09-2010 Vrijdag

Supermooie stad Wenen! Vandaag hebben we er de hele dag rondgelopen en alle mooie gebouwen bewonderd. Morgen gaan we naar Schloss Schobrun oftewel het Sisi kasteel. Bij deze volgen alvast als voorafje wat foto's van deze dag. Als we thuis zijn laden we alle foto's in Picassa.

Overigens vandaag het rijschema voor de terugreis per trein naar Kirchberg bij de Oostenrijkse NS opgevraagd. We moeten drie keer overstappen voor we in Kirchberg zijn. Monique krijgt al de zenuwen als ze denk om met de zware fiets en de vele tassen te zoeken waar we moeten zijn en waar de liften zijn, welk perron en al zo meer. Zelf heb ik ook een raar gevoel. Ik heb het idee voorgesteld om alvast wat bagage vooruit per post te versturen, voor het makkelijker manoeuvreren met een lichtere fiets maar ook om Monique een hart onder de riem te steken, ze maakt zich er echt druk over.

Bij deze dus alvast wat foto's van het mooie Wenen.

John & Monique

Leuke hond!

Woensdag 2 september 2010

Voordat we vanochtend vertrokken hebben we eerst nog even met de hond des huizes gespeeld. Het is een jachthond van een voor ons niet bekend ras. Echt een superleuk beest en dat komt uit mijn mond als geen hondenliefhebber. Hoe dat zo komt?

Gisteravond zaten we op de binnenplaats van ons pension toen de hond met een enorme vaart op ons kwam afgerend waardoor ik van schrik en angst bijna in John ben gekropen. De paniek was nergens voor nodig aangezien hij alleen maar met ons wild dollen. Hij had een dennenappel gevonden  die hij uit de lucht ving elke keer dat wij hem weggooiden en bracht hem daarna tussen je benen weer terug. De energie die deze hond heeft is uitzonderlijk, hij was niet kapot te krijgen. Maar wij wel dus na een kwartiertje hielden wij het voor gezien.

Het is vandaag nog maar 40 km naar het centrum van Wenen en we kunnen zodoende lekker rustig aan doen. In Tulln hebben we onze eerste stop gemaakt voor een fotosessie van een beeldenreeks van het Nibelungenlied, wat gaat over een middelhoogduits heldenepos uit de 13e eeuw. Prachtige beelden met een mooi fontein.

Verder op onze korte trip van vandaag kwam John met het idee om vlak voor Wenen een appartement te zoeken en van daaruit met de trein naar Wenen te gaan aangezien we eigenlijk helemaal geen zin hebben om in deze drukke stad fietsend een slaapplaats voor 3 dagen te zoeken.

Op een informatiebord langs de route hangen folders met appartementen of "Privatezimmer" die mensen aanbieden. Eentje valt ons direct op, een mooi verzorgd appartement, vlakbij het treinstation en voor ons belangrijk, het heeft gratis internet. We nemen deze folder mee er hangen er tenslotte meerdere en gaan op weg naar dit appartement in Kirzendorf. Appartement is makkelijk te vinden maar zoals eigenlijk altijd bij ons weer bovenop een berg! De dag dat wij ergens in een dal slapen moet nog gaan komen hoor!! Het is een complex met 11 appartementen en die blijken allemaal vol te zitten. Wij balen omdat we voor niets die berg weer waren opgefietst maar nog meer omdat we nu weer verder moesten zoeken.

We besluiten door te fietsen tot Klosterneuburg en daar verder te kijken. Bij de toeristeninformatie in desbetreffende dorp heb ik met mijn beste Duits een superappartement weten te regelen dat op 5 minuten loopafstand van het station ligt. Ik voel me supertrots dat ik dat maar mooi heb gedaan met mijn 5 woorden Duits. Alle charmes heb ik in de strijd gegooid zal ik maar zeggen.

Om 14.00 waren we lekker gedoucht en omgekleed en zijn hier het centrum ingelopen omdat we eigenlijk geen zin meer hebben om nu nog naar Wenen te gaan en we hebben nog bijna 3 dagen dus tijd genoeg. We zijn naar het “Stifft klosterneuburg” gelopen, een groot kloostercomplex met een imposante kerk. We willen graag altijd alles bezichtigen maar het commerciële heeft hier goed huisgehouden. Voor ons zijn de entree prijzen buiten proporties en dan zijn we toch echte Hollanders. Het enige dat wij zien is de buitenkant van het complex en de kerk van binnen ( die is wel gratis) en de rest laten we maar voor wat het waard is.

Vanavond gezellig in ons appartement tv kijken en internetten en morgen met de U-Bahn in 15 minuten naar het centrum van Wenen. We zijn benieuwd naar deze laatste stad van onze reis.

Monique.

Hoog water!

01-09-2010 Woensdag

Aan het overigens heel slecht ontbijt horen we op de radio dat het vandaag zo nu en dan zonnig zal zijn, geen regen maar dat er wel de hele dag een hele straffe wind zal waaien. Straffe wind in de rug geen probleem maar anders wordt het vandaag ploeteren. Als we buiten staan is het inderdaad zonnig en van een straffe wind merken wij in de beschutting van het pensionnetje weinig.

Als we echter onderweg zijn staat de wind vol van voren en voor het grootste deel van de dag blijft dat de hele tijd zo. We hebben zelfs fietsers met gehuurde rijwielen met "trapondersteuning" oftewel de elektrische fietsen zien afstappen omdat het soms te hard waaide om op het zadel te blijven zitten. Windenergie is blijkbaar krachtiger dan opgeslagen energie in een accu.

Ook hebben we de hele dag de ene na de andere "umleitung" moeten nemen omdat het fietspad van de Donauroute op meerdere plaatsen was afgesloten wegens "Hoch Wasser", ondergelopen met Donauwater.

Na 95 km knokken tegen de wind nemen we in Pichelsdorf, een dorpje 5km van Tulln en zo'n 40km van Wenen, een pension.We zijn beiden hartstikke moe van deze dag en dus is het al gauw oogjes dicht en snaveltjes toe.

Slaap lekker!

John & Monique

Nutteloos!

31-08-2010 Dinsdag

Net zoals gisteren is het weer wederom nat en grijs. Koud is het vandaag eigenlijk helemaal niet dus de we vullen de tijd met fietsen, regenjas en -broek aan, dan weer uit, dan weer aan en zo vervelen we ons nooit. Meestal liggen we een slag achter want doen we alles uit gaat het weer regenen en doen we alles aan puffen we van de warmte omdat het even opgehouden is met regenen. Onze wielen echter blijven op het natte wegdek hun spoor volgen naar Wenen.

In Enns, het oudste stadje van Oostenrijk, moeten we het veerpont nemen naar Mauthausen. Daar aangekomen zien we echter geen veerpont en ook aan de overkant is niks te bekennen. Volgens de vaartijden zijn we niet te vroeg nog te laat. "Ik hoop niet dat we staan te wachten op de oudst levende veerman in het oudste stadje van Oostenrijk want dan staan we nog wel even" probeer ik grappig te zijn. Een ander Duits ouder fietsechtpaar arriveert ook ter plekke en zien meteen een telefoonnummer staan ergens op een verborgen paaltje. De man belt en inderdaad het is de veerman en hij is onderweg. Terwijl we staan te wachten kletsen we gezellig over leuke fietsvakanties en voor we het weten komt het bootje dat ons naar de overkant brengt aantuffen.

Na de middag begint het zonder nog op te houden hard te regenen en tevens neemt de wind wat toe. Jas en broek blijven nu onophoudelijk aan. Op de fietspaden wemelt het van de naaktslakken en nu ook weer lopen me de rillingen over de rug. Soms is het moeilijk deze beesten te vermijden en rijden we pardoes erover heen en psychisch voel ik het verpletteren vanaf mijn voorband uitstralen naar mijn handen aan het stuur. "Wat zijn dat toch voor beesten, waaraan onttrekken zij hun bestaan" vraag ik Monique. "Een hoop slijm en verder nutteloos" vervolg ik mijn relaas. Monique hoort mijn monoloog in stilte aan. "Ja, een echte outdoor Jack zal jij nooit worden" merkt ze droog op. Gelijk heeft ze. Mijn besluit staat vast: "Voor mij deze laatste dagen geen camping meer"! Om Gerard Joling dramatisch te citeren "Ik trek het niet meer"!

Zo rijden we na een kleine 100km, moe en nat, het dorpje Krummnussbaum (mooi scrabble woord) binnen en vinden onderdak bij een mooi pensionnetje. We zijn de enigste gasten en voor de rest is het pension verlaten. Maar het belangrijkste.......geen naaktslak te bekennen.

John & Monique

Dolfijnzwemmen!

30-8-2010 Maandag

Vandaag gaan we weer fietsen.  Na twee dagen een kleine stedentrip in Passau te hebben gehad is het weer tijd lekker op het ijzeren ros te zitten. Het weer ziet niet gunstig uit. Het is grijs, regenachtig en koud zo tegen de 13 graden Celsius. Maar we kunnen ons erop kleden dus geen excuus om niet te gaan en dat doen we dan ook niet. Terwijl ik voor het pension de fietsen oplaad doet Monique snel nog even boodschappen voor de proviand onderweg. Tegen 10H00 zijn we klaar voor vertrek en rijden richting het centrum waar we de Donau route naar Wenen oppakken.

Eenmaal op de route zien we meerdere fietsers dezelfde kant opgaan., eenlingen maar ook groepjes. Wij denken dat zij ook naar Wenen fietsen. Het zijn echter geen bepakte fietsers maar meer georganiseerde Wenen fietsers die in 8 dagen de route gaan afleggen. We kunnen dat zien aan de twee kleine fietstasjes achter op de drager waarop altijd het logo van het reisbureau staat. De persoonlijke bagage wordt met een auto of busje reeds naar een van te voren gereserveerd hotel gebracht. De reis- en vakantiewereld heeft hier goed op ingespeeld.

In Passau zagen wij dit “gat in de vakantiemarkt” ook. Veel schepen die in de haven van Passau liggen zijn zogenaamde “fietsschepen” waarop de fietspassagiers ook overnachten en eten. Op het dek staan tientallen huurfietsen geparkeerd klaar voor gebruik maar er zijn passagiers die hun eigen fiets meenemen. Zo’n “fietsschip” vaart dan van Passau naar bijvoorbeeld Boedapest en verder richting de zwarte zee. Bij toeristische of interessante plaatsen houdt hij halt (indien mogelijk natuurlijk), de fietsen worden aan wal gezet en de mensen kunnen lekker een ritje maken door leuke plaatsen en steden.

Hartstikke leuk om te doen en misschien gaan we dat ook nog eens wel doen als we wat ouder zijn of fysiek niet meer in goede doen zijn maar voorlopig slepen en wij onze spullen zelf mee nu het nog kan. Alhoewel het soms wel een aanlokkelijk idee is om je bagage over te geven aan iemand anders die deze dan brengt naar de camping waar je later op de dag aankomt. Wij zoeken nog naar vrijwilligers (onbetaald natuurlijk)!

De Donau route is een vlakke route die makkelijk wegtrapt tenminste bij zonnig weer. Bij regen en wind is hij moeilijker te berijden. Door de vele open vlaktes op de route heeft regen en vooral de wind vrijspel. Heb je dezelfde wind mee, in de rug, dan trap je heerlijk 20-25km per uur. Vandaag hebben wij hem dan mee en dan weer tegen.

Ondanks dat we pas laat zijn vertrokken en door de dag meerdere stilstaande momenten hebben gehad rijden we zo tegen 17H00 langs de stad Linz. We willen achter de stad een slaapgelegenheid zoeken want voor een camping is het te nat. Als we net een kilometer buiten de stad zijn in een groot park begint het keihard te regenen. We kunnen nog net met fiets en al onder het dikke gebladerte van een boom schuilen. Maar het harde regenen houdt ook na een half uur niet op en de boom waaronder we schuilen heeft zijn waterbeschermende functie dan ook al verloren want ondanks het gebladerte voelen we nu overal de regendruppels op ons vallen. Het schijnt dat wij de enigen zijn die dekking hebben gezocht voor de regen. In het park wordt door de Linzenaren gefietst, gerollerskate, gejogd, genordic walked en gerend maar niemand trek zich iets aan van de harde regen. Drijfnat tot op de bot gaan ze gewoon verder met wat ze aan het doen zijn. Zijn wij dan zo’n doetjes of is het dat zij na een uurtje inspanning zeker weten dat zij lekker thuis onder de warme douche kunnen staan en wij nog maar moeten bezien waar we eventueel nog terecht kunnen?  Is het gek dat wij droog willen blijven zolang het nog kan duren?

Toch gaan ook wij weer op pad ondanks dat het nog flink miezert. We rijden nog een half uur naar adressen wat niks blijkt te zijn, te louche, te duur, te druk of we kregen te horen dat de fiets buiten moest blijven staan.  Dat nooit!! En zo rijden we maar verder om eindelijk na 125km in Steyberg een groot hotel te vinden met schappelijke prijzen, schone kamers, een lekker bed en warme douches.

En de fietsen? Die mogen in een ruimte op de begane grond waartoe men alleen toegang heeft met een geautoriseerde magneetpasje. Onze trouwe vazallen staan warm en droog, dat hebben ze vandaag
verdiend!

P.S.

Bijna vergeten! Toen we met de veerpont op Schlogen aankwamen maakte de bootsman ons erop attent dat je hier met vissen ("dolfijnen" verstonden wij) kunt zwemmen. Dat lieten wij natuurlijk niet aan ons voorbij gaan want zo’n unieke kans maak je niet vaak mee. Het bleken echter geen dolfijnen te zijn. Maar ondanks dat zie hieronder de actiefoto waarop ik me krampachtig doch genietend vasthoudt aan de vin van deze mooi vis!!! Stoer man!!

John & Monique

De bedevaartstrap!

29-8-2010 Zondag

Na het ontbijt zijn we weer de stad gaan verkennen. We willen het klooster  “die Wallfahrtskirche Maria Hilfe” bezichtigen welke gelegen is aan de overkant van de stad dus een eindje lopen. Voor de veiligheid gaan we eerst naar het Tourismus Bureau om te vragen of het bezichtigen wel mogelijk is. Het antwoord is positief echter het gedeelte waar de kloosterlingen leven en wonen is niet voor bezichtiging toegankelijk, wel de kerk en de “Wallfahrtstieg”.

Het weer is erg wisselvallig dan schijnt de zon en dan regent het van het een op het andere moment. We lopen over de brug naar de andere kant van de stad. Daar aangekomen staan we voor de ingang van het klooster . Het klooster zelf ligt echter veel hoger bergopwaarts. Via een grote houten deur verschaffen wij ons toegang tot het gebouw en komen in een grote gang terecht. De gang leidt naar een rechte trap die 321 treden telt met tussenportalen. Hoog bovenin zien we de laatste trede liggen.

Het blijkt dat deze trap veel bezocht wordt door pelgrims van Midden- en Zuid-Europa. Het is de bedevaartsgang om hulp te vragen aan de Heilige Maria. Terwijl wij er zijn besteigen pelgrims al biddend de trap. Op iedere trede van de 321 stuks wordt een gebed gepreveld en op iedere tussenportaal wordt al knielend een gebed opgezegd voor een Christus beeld. Het is vreemd maar indrukwekkend om te zien. Aan de wanden hangen creaties van pelgrims zoals foto’s, schilderijen, tekeningen, beeldjes en zomeer van diegenen die Maria bedanken voor haar hulp of hun angst en verdriet leggen in hetgeen hier aan de wand hangt. Intrigerend zijn de echte foto’s van mensen, naamloos voor ons, die hier aan de wanden hangen omdat ze om de een of andere manier in de problemen zitten, ziek zijn of familieleden hebben die ziek zijn. We zien smeekbedes aan de muur hangen van grootouders voor kleinkinderen, van echtgenoten voor partners, van iedereen die iemand of anderen liefhebben waar het niet goed mee gaat.

Bovengekomen lopen we via een wandelpad naar de voorkant van het klooster waar men een mooi panorama heeft over de stad Passau. We maken enkele foto’s en keren terug om de trap af te dalen naar het stadscentrum.

‘s Avonds eten we lekker bij het trendy wokrestaurantje. We krijgen het hoofdgerecht geserveerd terwijl het we het voorgerecht nog niet ontvangen hebben namelijk 10 miniloempiaatjes. De chef-kok excuseert zich voor de vergissing en zet zijn excuses om in daadwerkelijk een echt chinees goedmakertje want we krijgen op een grote schaal 25 miniloempiaatjes geserveerd. We laten het ons goed smaken en letterlijk hebben we daarna onze buik vol van excuses. Na het eten lopen we nog even het loungecafé binnen voor een drankje en de gratis internet. Daarna wandelen we rustig naar het pension.

De tassen moeten weer worden ingepakt want morgen gaat het richting Wenen.

Servus!

John & Monique

Passau, de 3 rivieren stad!

28-8-2010 Zaterdag

Vandaag nog 40 kilometer naar Passau waar we 2 dagen zullen verblijven voordat we verder fietsen naar Wenen. In Passau komen 3 rivieren samen de Inn, de Donau en de Ilz. Hier gaan we lekker de accu opladen en gezellig door de stad slenteren. We verheugen ons er erg op.

De route gaat vandaag via ellenlange vlakke fietspaden die enkel en alleen voor ons zijn bestemd. Na 16 kilometer bereiken we Neuhaus en komt er enige variatie in de omgeving waarin we rijden en wordt de route glooiend maar ook niet te glooiend.

Uiteindelijk bereiken we rond 13H00 de stad Passau en fietsen door de grote verkeersdrukte meteen naar het Tourismus-kantoortje alwaar we ons een pensionnetje laten reserveren midden in het centrum. Daar aangekomen brengen we alle tassen naar de 1e verdieping en zetten we de fietsen onder in de kelder. De kamer is hartstikke ruim maar jammergenoeg niet voorzien van een tv. Ook heeft het pension geen internet maar naar maatstaven van gisteren zijn we vandaag zeer tevreden. Snel kleden we ons om want we willen de stad in lekker eten en rondneuzen.

Inderdaad is Passau een hele mooie en interessante stad. We bekijken veel maar de St. Stephans Dom van Passau is prachtig met al haar ornamenten en plafondschilderingen en maakt de grootste indruk op ons. We eten lekker bij een trendy ingericht wokrestaurantje waarvan de slogan op de menukaart staat “you never wok alone” en de chef-kok een T-shirt draagt waarop achterop staat gedrukt “wok-a-holic”. Geinige woordspelingen en het eten is lekker.

‘s Avonds kiezen we voor een lounge café om een hapje te doen maar meer daar hier gratis internet is. Dus tussen de culinaire hoogstandjes op tafel staat mijn mini laptopje hevig digitaal zijn best te doen om ons weblog te voorzien van nieuwe verhalen. Vaak wordt mes en vork dan ook verwisseld voor de computermuis. Vroeger mocht ik nooit lezen aan tafel tijdens het eten van mijn vader, logisch natuurlijk. Ik vraag me af wat hij denkt van computeren aan tafel tijdens de maaltijd. Maar ja, nood breekt wetten zullen we maar zeggen.

Daarna lopen we nog lekker door het verlaten centrum, eten een lekker ijsje en gaan richting pension voor een heerlijke nachtrust. Het was een mooie dag in Passau en morgen gaan we verder!

John & Monique

Een gezegende dag!

27-8-2010 Vrijdag

Ten eerste wil ik beginnen om iedereen te bedanken voor de leuke reacties op ons weblog. Vooral mijn trouwste fan mijn lieve moeder (en over haar schouder meelezend mijn vader ook lief).  Heel leuk om te lezen. Vanmorgen zijn we weer te laat vertrokken want we komen deze vakantie ‘s ochtends niet op gang. Met veel bewolking weer vertrokken naar Burghausen om nog wat foto’s te maken en zo de brug over te steken naar de Oostenrijkse oever waar we de route weer kunnen oppakken.

Op een splitsing staan we te kijken waar we naar toe moeten. Rechtdoor is de kant naar de Duitse oever maar dat willen we niet. Op z’n Oostenrijks rechtsaf, zoals een bordje aan geeft gaat via een lange en steile bergweg omhoog! Hier hebben we eigenlijk helemaal geen zin. Zo staan we  “sure place” wat te dralen wanneer een aardige Oostenrijkse mevrouw ons via een opengedraaid autoraampje toeroept even te wachten. Nadat ze haar auto geparkeerd heeft komt ze ons vertellen hoe we het beste kunnen rijden. De Oostenrijkse variant kan via twee bergen waarvan de eerste heel, heel steil en de tweede steil en heel lang (zoals wij reeds hebben gezien).

Via de Duitse variant gaat het ook via een steile berg maar kort. Om mede te beslissen wat we gaan doen wilt ze even mijn fiets vasthouden om de vracht te beoordelen waarmee we moeten sjouwen. Ze schrikt van het zware gewicht en weet maar ternauwernood op de been te blijven voordat ze bezwijkt onder de vracht. Vlug geeft ze me de fiets weer over. Dat gaan we never-nooit-niet halen in de Oostenrijkse variant met deze bepakte fietsen is haar grondige mening. Absoluut niet! De mevrouw weet waarschijnlijk niet wat ik er al allemaal mee ben op gefietst maar het is lief bedoeld. Maar inderdaad lijkt ons de Duitse route fysiek aantrekkelijker op dit moment. We twijfelen dan ook geen moment en vertrekken dus weer over de brug naar Burghausen en zetten onze route voort.

Jammergenoeg blijkt de Duitse route aanzienlijk minder interessant te zijn maar is wel overwegend vlak en dat is wat we nu willen dus geen gezeur en trappen dan maar. Rond het middaguur begint het een beetje te druppelen en al vlug moeten we onze regenpakken aantrekken aangezien de druppels wel heel groot en veel beginnen te worden. Helemaal in gore-tex ingepakt zetten we onze trip voort en we moeten eigenlijk wel lachen om elkaar hoe we eruit zien zo met onze mutsjes op. Het fietsen met echte waterdichte ademende regenkleding zorgt ervoor dat je droog blijft maar daarentegen ook niet in je eigen transparantie ligt te zwemmen wat vaker het euvel is van normale goedkope regenpakken. Ondanks de regen  hebben we het reuze naar onze zin en de kilometers vliegen dan ook voorbij in deze trieste saaie omgeving.

In het dorpje Marktl zien we op het plaatsnaambord een grote foto van de Paus staan en we stoppen om te kijken wat dat betekent. Het blijkt dat dit de geboorteplaats van onze huidige paus is. Het geeft je geen verdere voordelen of credits in het leven maar we zijn er dan toch maar mooi geweest zal ik maar zeggen en misschien zijn we wel gezegend voor de rest van de tour.  ‘s Avonds blijkt toch dat dit het enigste hoogtepunt van vandaag is geweest, dus een erg spannende dag is het niet geweest!

Tegen 16H00 vind ik het wel welletjes geweest voor vandaag en mijn knie wil eigenlijk ook niet meer verder dus gaan we op zoek naar een plekje om te slapen. Geen camping vandaag want we hebben genoeg nattigheid gehad dus een pensionnetje dan maar. Aangezien ik het budget beheer zeg ik graag dat het kan vandaag! Maar waar vindt je in deze omgeving een pension? Dat is een goede vraag. Aangezien we totaal niet weten waar we zijn op het uitgeprinte kaartje met alleen de 5 belangrijkste  plaatsnamen erop vermeldt en we ook geen wegenkaart van dit gebied hebben moeten we gewoon doorfietsen tot aan een dorp.

Na 10 kilometer volgen enkele dorpen elkaar op van het niveau “daar wil ik nog niet dood gevonden worden” en met een bevolkingspopulatie van  “3 boerderijen, een koe en een halve zool“. Dus enkel pension “Nada“! Geen mens op straat die je iets kan vragen dus trappen we door tot het volgende dorp. Het is vervelend fietsen wanneer je reeds in je hoofd bent gestopt voor een heerlijk bad, warme maaltijd en bed.  Maar het volgende dorp laat lang op zich wachten en als het dan ook nog eens keihard begint te regenen en de enigste plek om te schuilen je mutsje is zakt de stemming met enige graden.

Eindelijk na een half uur komt eindelijk een kerktoren in zicht wat bij ons duidelijk betekent dat het iets van een dorp is. Bij het enigste pension vragen we voor een kamer, waarop de waard vriendelijk antwoord dat hij al helemaal vol zit. Wij vragen ons chagrijnig af met wie, want wie wilt hier nu in dit kl*tedorp op vakantie? Zoals gezegd de stemming was toe aan een oppeppertje. We hadden duidelijk hulp van hogerhand nodig (de Paus?).

Gelukkig duurde het nu niet zolang tot het volgende dorp en na 3 keer “Nein, kein platz” te hebben gehoord hadden we nog een kans bij het laatste pension in het plaatsje Egglfing. Gelukkig hier wel nog een kamertje vrij. Nou ja, “gelukkig” is overdreven. We hebben een dak boven ons hoofd maar het is de smerigste kamer die we ooit hebben gehad. Volgens ons was de poetsvrouw al een jaar geleden overleden. Er hing een ranzige geur van heel oud frituurvet door het hele gebouw met spinnenwebben “all over the place“. Het enige schone waren de lakens op het bed. Morgen vlug een ontbijtje en dan wegwezen uit dit kamertje. Ben benieuwd of het servies schoon is, zoniet dan direct een bakker opzoeken en maken we ons eigen ontbijtje!

Kort samengevat was het een regenachtige dag waarop we heel lang zoekende waren naar een warm onderkomen maar iedere keer de deksel op onze neus kregen. Dankzij het rijden door de geboorteplaats van onze Paus waren wij als niet praktiserende christenen toch verzekerd van een gezegende dag waardoor wij ten langen leste toch nog een kamertje vonden.

Wij zeggen dan ook dankbaar en vroom (maar niet heus): “Gruss Gott”!

Monique