Een gezegende dag!

27-8-2010 Vrijdag

Ten eerste wil ik beginnen om iedereen te bedanken voor de leuke reacties op ons weblog. Vooral mijn trouwste fan mijn lieve moeder (en over haar schouder meelezend mijn vader ook lief).  Heel leuk om te lezen. Vanmorgen zijn we weer te laat vertrokken want we komen deze vakantie ‘s ochtends niet op gang. Met veel bewolking weer vertrokken naar Burghausen om nog wat foto’s te maken en zo de brug over te steken naar de Oostenrijkse oever waar we de route weer kunnen oppakken.

Op een splitsing staan we te kijken waar we naar toe moeten. Rechtdoor is de kant naar de Duitse oever maar dat willen we niet. Op z’n Oostenrijks rechtsaf, zoals een bordje aan geeft gaat via een lange en steile bergweg omhoog! Hier hebben we eigenlijk helemaal geen zin. Zo staan we  “sure place” wat te dralen wanneer een aardige Oostenrijkse mevrouw ons via een opengedraaid autoraampje toeroept even te wachten. Nadat ze haar auto geparkeerd heeft komt ze ons vertellen hoe we het beste kunnen rijden. De Oostenrijkse variant kan via twee bergen waarvan de eerste heel, heel steil en de tweede steil en heel lang (zoals wij reeds hebben gezien).

Via de Duitse variant gaat het ook via een steile berg maar kort. Om mede te beslissen wat we gaan doen wilt ze even mijn fiets vasthouden om de vracht te beoordelen waarmee we moeten sjouwen. Ze schrikt van het zware gewicht en weet maar ternauwernood op de been te blijven voordat ze bezwijkt onder de vracht. Vlug geeft ze me de fiets weer over. Dat gaan we never-nooit-niet halen in de Oostenrijkse variant met deze bepakte fietsen is haar grondige mening. Absoluut niet! De mevrouw weet waarschijnlijk niet wat ik er al allemaal mee ben op gefietst maar het is lief bedoeld. Maar inderdaad lijkt ons de Duitse route fysiek aantrekkelijker op dit moment. We twijfelen dan ook geen moment en vertrekken dus weer over de brug naar Burghausen en zetten onze route voort.

Jammergenoeg blijkt de Duitse route aanzienlijk minder interessant te zijn maar is wel overwegend vlak en dat is wat we nu willen dus geen gezeur en trappen dan maar. Rond het middaguur begint het een beetje te druppelen en al vlug moeten we onze regenpakken aantrekken aangezien de druppels wel heel groot en veel beginnen te worden. Helemaal in gore-tex ingepakt zetten we onze trip voort en we moeten eigenlijk wel lachen om elkaar hoe we eruit zien zo met onze mutsjes op. Het fietsen met echte waterdichte ademende regenkleding zorgt ervoor dat je droog blijft maar daarentegen ook niet in je eigen transparantie ligt te zwemmen wat vaker het euvel is van normale goedkope regenpakken. Ondanks de regen  hebben we het reuze naar onze zin en de kilometers vliegen dan ook voorbij in deze trieste saaie omgeving.

In het dorpje Marktl zien we op het plaatsnaambord een grote foto van de Paus staan en we stoppen om te kijken wat dat betekent. Het blijkt dat dit de geboorteplaats van onze huidige paus is. Het geeft je geen verdere voordelen of credits in het leven maar we zijn er dan toch maar mooi geweest zal ik maar zeggen en misschien zijn we wel gezegend voor de rest van de tour.  ‘s Avonds blijkt toch dat dit het enigste hoogtepunt van vandaag is geweest, dus een erg spannende dag is het niet geweest!

Tegen 16H00 vind ik het wel welletjes geweest voor vandaag en mijn knie wil eigenlijk ook niet meer verder dus gaan we op zoek naar een plekje om te slapen. Geen camping vandaag want we hebben genoeg nattigheid gehad dus een pensionnetje dan maar. Aangezien ik het budget beheer zeg ik graag dat het kan vandaag! Maar waar vindt je in deze omgeving een pension? Dat is een goede vraag. Aangezien we totaal niet weten waar we zijn op het uitgeprinte kaartje met alleen de 5 belangrijkste  plaatsnamen erop vermeldt en we ook geen wegenkaart van dit gebied hebben moeten we gewoon doorfietsen tot aan een dorp.

Na 10 kilometer volgen enkele dorpen elkaar op van het niveau “daar wil ik nog niet dood gevonden worden” en met een bevolkingspopulatie van  “3 boerderijen, een koe en een halve zool“. Dus enkel pension “Nada“! Geen mens op straat die je iets kan vragen dus trappen we door tot het volgende dorp. Het is vervelend fietsen wanneer je reeds in je hoofd bent gestopt voor een heerlijk bad, warme maaltijd en bed.  Maar het volgende dorp laat lang op zich wachten en als het dan ook nog eens keihard begint te regenen en de enigste plek om te schuilen je mutsje is zakt de stemming met enige graden.

Eindelijk na een half uur komt eindelijk een kerktoren in zicht wat bij ons duidelijk betekent dat het iets van een dorp is. Bij het enigste pension vragen we voor een kamer, waarop de waard vriendelijk antwoord dat hij al helemaal vol zit. Wij vragen ons chagrijnig af met wie, want wie wilt hier nu in dit kl*tedorp op vakantie? Zoals gezegd de stemming was toe aan een oppeppertje. We hadden duidelijk hulp van hogerhand nodig (de Paus?).

Gelukkig duurde het nu niet zolang tot het volgende dorp en na 3 keer “Nein, kein platz” te hebben gehoord hadden we nog een kans bij het laatste pension in het plaatsje Egglfing. Gelukkig hier wel nog een kamertje vrij. Nou ja, “gelukkig” is overdreven. We hebben een dak boven ons hoofd maar het is de smerigste kamer die we ooit hebben gehad. Volgens ons was de poetsvrouw al een jaar geleden overleden. Er hing een ranzige geur van heel oud frituurvet door het hele gebouw met spinnenwebben “all over the place“. Het enige schone waren de lakens op het bed. Morgen vlug een ontbijtje en dan wegwezen uit dit kamertje. Ben benieuwd of het servies schoon is, zoniet dan direct een bakker opzoeken en maken we ons eigen ontbijtje!

Kort samengevat was het een regenachtige dag waarop we heel lang zoekende waren naar een warm onderkomen maar iedere keer de deksel op onze neus kregen. Dankzij het rijden door de geboorteplaats van onze Paus waren wij als niet praktiserende christenen toch verzekerd van een gezegende dag waardoor wij ten langen leste toch nog een kamertje vonden.

Wij zeggen dan ook dankbaar en vroom (maar niet heus): “Gruss Gott”!

Monique