Per trein

27 Augustus 2011 Ried-Bregenz

Ondanks haar geruststellende woorden van gisteren dat het wel meevalt met het voorspelde regenweer moet onze hospita jammergenoeg op haar woorden terugkeren. “Dat ziet er echt niet goed uit. Geen weer om te fietsen” zegt ze met fronsende wenkbrauwen terwijl ze door het raam naar buiten kijkt. Terwijl we aan het ontbijt zitten overleggen we wat we doen. Regenjassen en -broeken aan dat is zeker. Voor de rest zien we wel wat het wordt en de etappe van vandaag naar Pettneu is niet al te lang.

Regenbestendig gekleed rijden we na een hartelijk afscheid naar het beginpunt van de route. Het is koud en het regent licht maar daarentegen waait het verschrikkelijk hard. Op sommige momenten hangen we echt met al ons gewicht tegen de wind om maar niet naar het midden van de weg te worden geblazen waar de auto’s rijden. Hartstikke gevaarlijk!

Ergens midden op open terrein beginnen de regenbuien pas echt goed los te barsten. De waterbestendige handschoenen van Monique blijken niet zo waterbestendig te zijn als verkondigd. Alle overige spullen gelukkig wel. Weggedoken in onze regenjassen fietsen we verder. Als we onderweg even stoppen geef ik aan dat ze morgen hetzelfde weer hebben voorspeld. Veel regen en harde wind. Aangezien de Arlbergpas door fietsers niet via een apart fietspad moet worden beklommen zoals de Reschenpas, maar gewoon via alle haarspeldbochten over de weg waar ook de auto’s rijden zie ik het duister in met betrekking tot de veiligheid. Ik denk dat het dan beter is dit traject over te slaan door bijvoorbeeld gebruik te maken van de trein tot achter de pas. Monique is het met me eens. De verovering van de Arlbergpas is een mooie trofee op onze fiets CV maar dan wel zonder ongelukken of aanrijdingen. Het blijft spijtig maar we zijn het samen eens.

In Landeck komen we langs een groot treinstation. Ik tik Monique aan en knik met mijn hoofd in de richting van het station. Als we de stationshal binnenlopen zien we veel fietsers en wandelaars die allen hier schuil houden of de trein of bus nemen. We raken in gesprek met een sympathieke man en hij vindt het goed en veilig gedacht van ons om eventueel per trein verder te gaan in plaats door de stortregen de rit voort te zetten. Hijzelf en zijn vrouw gaan een gedeelte verder met de bus om de regen te ontlopen en hebben als eindbestemming Venetië.

Wij zijn even in dubio tot waar wij de trein nemen. Een plaats achter de Arlberg kunnen we niet zo snel verzinnen. Ik stel voor om dan maar meteen naar Bregenz te rijden zo’n 100 kilometer verder. We vereffenen meteen daarmee onze verloren fietsdag door ziekte in Trento.

Bij het kopen van de kaartjes reserveren we de plaatsen voor ons en onze fietsen. Op mijn vraag of we de bagage op de fiets kunnen laten antwoord de man achter de desk bevestigend. Het stelt ons echter niet gerust. Treinen en fietsen, van deze combinatie worden we altijd nerveus vooral als we te horen krijgen dat de trein maximaal 2 minuten stilstaat en dan meteen weer vertrekt.

Onze ongerustheid wordt gedeeltelijk weer bewaarheid. De deur van de treinstel waar we de fietsen moet parkeren is zeer smal waardoor we supersnel onze tassen van de fiets moeten halen. Bedankt meneer de kaartenverkoper! Ook is het een hoge instap via drie treden en moeten we in de kostbare 2 minuten stilstand wachten tot 2 andere fietsers met hun hele hebben en houden zijn uitgestapt. Als we uiteindelijk als een mikadospel met fietsen, alle tassen en onszelf in de kleine hal staan gepropt begint de trein meteen te rijden. Tijd om alles te herorganiseren en daarna een plaatsje op te zoeken. Monique valt meteen in slaap, een beetje misselijk van de stress en het geschommel van de trein. Ik pak mijn IPod en luister naar mooie muziek die past bij het decor dat buiten voorbij schiet.

In Bregenz aangekomen begint het spel tegen de tijd opnieuw maar nu in tegengestelde richting. Tassen eruit, fietsen eruit en wij eruit. Als 1 van deze drie er niet uit is voordat de trein weer vertrekt is het foute boel. De trein staat nauwelijks stil en de deuren sissen net open of Monique begint reeds als een Russische kogelstootster de tassen het perron op te gooien. Twee mannen in werkkleding van de Oostenrijkse NS staan het tafereeltje met opgetrokken wenkbrauwen gade te slaan. Als we goed en wel met alles op het perron staan gaan de mannen aan het werk met het ontkoppelen van treinstellen. De trein vertrekt weer en de coupe waar wij zaten blijft staan waar hij staat. Stress en haast voor niks. We krijgen beiden de slappe lach.

Het toeristenbureau kan alleen voor ons bemiddelen als we een kamer in het centrum willen van boven de 150 euro voor de overnachting. In Bregenz is een jaarlijkse festival aan de gang en dan is zowel in Bregenz zelf maar ook in de omringende dorpen en steden bijna niks meer te krijgen. Monique gebruikt haar charmes en ze krijgt ze een adresje ongeveer vijf kilometer van het centrum af in het plaatsje Hörbrandz. Ze heeft het weer klaargespeeld. Via het fietspad langs de Bodensee verlaten we in de regen het superdrukke centrum en komen uiteindelijk aan bij het hotelletje. Van buiten ziet het niet uitnodigend uit maar het is gelukkig vals alarm want binnen is alles dik in orde.

We eten wat in het hotel-restaurant en hoewel we niet veel gefietst hebben vandaag was het toch een vermoeiende dag. Het duurt dan ook niet lang voordat we het licht uitmaken en we dromen van een revanche op de Arlberg.