To Protect and Serve

Woendag 17 Augustus Santa Lucia-Villa Nova

“We hebben onze beurs laten liggen” roept Monique paniekerig als we tegen 13H00 stoppen we om in een dorp iets voor het middageten te kopen. Even staat de wereld stil. Veel contant geld, onze paspoorten en diverse betaalpasjes zaten in de moneybelt. Vele kilometers en uren terug hebben we onderweg in een dorpje bij een plaatselijke kruidenier flesjes cola gekocht voor onderweg en voor op de stoep van de winkel een ijsje gegeten. Daar is het blijven liggen.

Monique snelt paniekerig een winkel binnen om iemand te vinden die ons mogelijk terug kan rijden. Ik blijf op wacht staan bij de fietsen en bagage om nog erger te voorkomen. Door het venster van de winkel zie ik haar verwoede pogingen doen de niet Engels sprekende winkelbedienden het probleem uit te leggen maar ik zie ook dat het haar niet lukt. Wanhopig gaat ze over naar een soort van “hints” en zie ik haar de woorden uitbeelden voor “fietsen”, “autorijden”, “geld”, ”ijsje eten” en nog meer gebaren en vingerwijzen die haar relaas kunnen ondersteunen. Ikzelf had er zo een mooi verhaal van kunnen maken maar de winkeldames zien het verband niet en met gemengde gevoelens kijken ze Monique aan.

Ik kan het niet langer aanzien, loop van de fietsen weg richting winkel en roep lukraak “….taxi telephonate…..” eigenlijk tegen niemand persoonlijk maar meer tegen iedereen in het algemeen in de winkel. Een van de winkeldames – niet de slimste – retourneert me met de stelling dat een taxi alleen in Bologna zelf te krijgen, dus met andere woorden als je een taxi nodig heb moet je eerst 100km naar Bologna gaan. Ik zucht diep van zoveel domheid en ook breng ons dit geneuzel helemaal niet verder. Dan maar zelf op de fiets terug.

Stampend fietsen we op weg terug. Eigenlijk is het onbegonnen werk. Het duurt ons uren om weer over alle heuvels terug te keren. Ik spring van mijn fiets en roep Monique halt te houden. Woest los ik alle tassen van mijn fiets en gooi ze langs de kant van de weg. Ik fiets alleen terug maar wel zonder bagage! Terwijl ik al smijtende bezig ben passeert langzaam een auto van de carabinieri met twee agenten die mij vanachter het glas nauwlettend gadeslaan. Een potentiële mafkees zie je ze denken. Monique aarzelt geen moment en springt voor de auto. De twee agenten stappen uit en meteen ratelt ze het verhaal af. Echter ook de agenten spreken bijna geen Engels maar de woorden “passeport” en “please, please, please” doen wonderen en mag Monique instappen in de politieauto. Waarvoor en waarheen dat is voor hun op dit moment ook nog niet duidelijk. Wel mag ik in ieder geval niet mee aangezien hij wijst naar mij en naar de fietsen. Ik knik braaf terwijl zij met piepende banden wegscheuren.

Na een 45 minuten keren ze met hoge snelheid terug. Monique glundert en steekt haar duim op en de agenten lachen breeduit. Het leed is geleden, de beurs is terug. We bedanken de agenten uit de grond van ons hart en met een “prego” vervolgen zij hun weg. “To protect and serve” en daar is geen woord van gelogen.

Maar wat hebben we nog meer gedaan vandaag? Behalve heuvel op en heuvel af zijn er ook nog twee venijnige bergpassen bedwongen t.w. de passo della Futa en de passo della Raticossa. Verder zijn we door onze Garmin GPS (speciaal voor fietsers) de “Autostrada” opgestuurd. Tegen de autostroom weer terug. Hebben we drie uurtjes moeten zoeken naar een slaapgelegenheid (vol en gesloten) waarna we om 19H30 eindigden in het Novotel in een dure kamer (exclusief ontbijt).

Het was in ieder geval geen saaie dag!

De foto's op last van oom agent!