Dankbaar neem ik het applaus in ontvangst. Het Florentijns publiek is overenthousiast als ik, de straatmuzikant, mijn medley van Simon & Garfunkel, John Cash en andere gitaarhelden beëindig. Mijn gitaarkoffer puilt uit van de gulle giften als waardering voor het muzikaal hoogtepunt van deze zwoele avond. “We want more, we want more” scandeert het publiek. Ik maak me klaar voor een spetterende toegift. Een vrouw spreekt me aan, een fan neem ik aan,………”ZET DIE WEKKER EENS UIT”. Monique port me wakker. Slaperig kijk ik op de telefoonwekker 05H30! “Ik heb vakantie………” protesteer ik en wil meteen terugkeren naar mijn stardom maar mijn eega is volhardend en ik geef me gewonnen. Mijn straatmuzikanten bestaan is een kort leven beschoren.
Gisteren hebben we besloten om vroeg in de ochtend te starten met de fietstocht terug naar Nederland. Door de hoge temperaturen overdag, rond de 35 graden en hoger, lijkt het ons beter de dag vroeg te beginnen en ook weer vroeg te eindigen. Vooral daar we weten van voorgangers dat bergop het credo is voor de komende dagen.
Snel aankleden, een vlug ontbijt, de fietsen opladen en daar rollen de wielen door het stille centrum van Firenze. Iedereen slaapt nog. Heerlijk waait de koele wind ons tegemoet maar snel zal dat anders zijn. De temperatuur stijgt reeds tegen 10H30 rond de 29 graden in de schaduw en zo tegen de middag schijnt de koperen ploert helemaal onbarmhartig hard. Deze hitte maakt het extra zwaar en is bijna ondraaglijk. Het Toscane landschap is echter prachtig en schildert de ene na de andere prachtige panorama. Maar ook gaat het op- en neer, heuvel op en heuvel af. Stijgingspercentages variëren van 4 tot 14%. Hoe langer de dag duurt hoe zwaarder het wordt en vooral zoals gezegd bij deze hitte.
Tegen de tijd dat we op zoek zijn naar het hotel dat we op het oog hebben moeten we eerst nog 14 kilometer aan een stuk bergop rijden. Boven op deze berg staat ons hotel. Moeizaam ploeteren we omhoog. Halverwege de klim is het onmogelijk voor ons beiden geworden in het zadel te blijven zitten. Honderd meter fietsen en dan ergens even stoppen in de schaduw om op adem te komen, transpiratie uit de ogen te wrijven en de hitte te ontvluchten. Dan weer honderd meter naar de volgende schaduw. “Waar zijn we aan begonnen vraag ik mezelf af” en “waarom doet een weldenkend mens – want dat zijn we- zich dit zelf aan”?
Eindelijk krijg ik de top inzicht. Wankelend rij ik op mijn laatste krachten omhoog. Rechts van me zie ik vaag een soort van villa en een uithangbord met de uitnodigende tekst Bed & Breakfast. Met piepende remmen kom tot stilstand. Nogmaals bekijk ik het bord. Het symbool voor zwembad springt me tegemoet. Langzaam spreek ik het woord met mijn dorstige mond zachtjes voor me uit: ”zwembad” en ik proef de magische klank van het water. Het bereiken van het besproken hotel, een kleine 200 meter hoger op de berg, is een onmogelijke uitdaging geworden, een niet te nemen veste.
In de verte zie ik Monique omhoog komen, dan weer stil staan en dan weer zwalkend op de fiets omhoog kruipend, steeds in dezelfde regelmaat. Op een honderd meter van mij aangekomen staat ze vloekend stil en hoor ik de wanhoop in haar stem. Ik loop haar tegenmoet om haar al duwend het laatste zetje te geven. Boven aangekomen hangt ze hijgend over het stuur en de tranen lopen haar over de wangen van uitputting. Alles heeft ze gegeven vandaag en nu is het op. Haar energielevel staat op rood en dan dik vuurrood . Ik probeer haar te troosten met de troef “zwembad” maar op dit moment kan niks haar troosten en wilt ze enkel stoppen met deze “helletocht”.
Gelukkig! Er is nog een kamer vrij dus checken we snel in, springen in onze zwemkleding, spurten naar het zwembad en jumpen zonder schaamte – “ik zei nog geen bommetje” – in het koude, verfrissende en zielhelend water. We voelen ons weer mens, we lachen en spoelen de hitte van ons af. De wereld ziet er opeens heel anders uit en weten we weer waarvoor we het doen.
Maar voor nu……….. even geen woord over fietsen!
De foto's!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten