Sneeuwpret of sneeuwpech?

Maandag 16 mei 2011

Toen we gisteren van Salzburg naar Kirchberg reden zagen we op de bergtoppen van der "Wilder Kaiser" sneeuw liggen. Thuisgekomen zagen we vanaf ons terras dat ook op de ons omringende bergen sneeuw op de toppen lag. "We moeten morgen perse ergens een berg omhoog met die sneeuw, erg spannend man" laat Monique weten. "We zouden toch der Grosser Rettenstein doen deze week, dus waarom morgen niet" vraag ik. Monique aarzelt want "Der Grosser Rettenstein" blijft haar zwakke plek. De laatste etappe naar de top van deze 2362 meter hoge Alm wordt omschreven als "Am Schluß in leichter Kletterei auf den höchsten Punkt". Juist het woord "kletterei" trekt haar niet. Klimmen is niks voor haar.

"Wat als we eerst een andere berg nemen zoals bijvoorbeeld "der Schwarzkogel" in Aschau"?
Ik knik "ja, waarom ook niet"? "Doen we Rettenstein op een andere dag deze week" zeg ik.
Geen bevestiging van de andere kant. Stilte!

Dus vanochtend ontbeten, rugzakken ingepakt en per auto op weg naar Aschau. Na de auto geparkeerd te hebben lopen we winters ingepakt (want sneeuw) naar het begin van de route van de 2030 hoge Schwarzkogel. Starttijd 10H00. De eerste 500 meter lopen moeizaam via een open grasveld steil omhoog. Even wennen aan de bergopwaartse krachten. De winterse kledij begint al op te spelen. Bloedheet. Voordeel is dat we de kleding in laagjes aan hebben dus we stoppen om de fleece vesten uit te trekken. De winddichte jasjes met warme onderkleding blijven aan en meteen is het al een stuk koeler.

Reeds omkleden na 500 meter

Verder omhoog en reeds op een hoogte van 1000 meter zien we de eerste sneeuw liggen. Weliswaar alleen gesmolten resten maar wel sneeuw (in mei). Grappig!

Sneeuw op 1000 meter hoogte

Nergens passeren we een plateau waar je benen even rust wordt gegund. Steil vervolgen we het pad omhoog. Op de 1300 meter grens is het een winters landschap. We worden overvallen door vrolijkheid zoals kinderen die bij het wakker worden zien dat het 's nachts gesneeuwd heeft. Wel zijn we zoekende naar het symbool her en der geschilderd op rotsklompen die de route aangeeft. Door de sneeuw kunnen we deze niet meer vinden. Wel zien we voetstappen van 1 persoon in de sneeuw en we besluiten deze te volgen.

Leidende voetstappen in de sneeuw

Op 1800 meter nemen we bij een hut even pauze, eten en drinken van de meegebrachte proviand en wisselen onze natte broeken voor waterdichte broeken. Schoenveters worden strakker getrokken, sanitaire stops worden gedaan en verder gaan we hoogwaarts.

Gezellig pauzeren!

Waar waren die leidende voetstappen? Na lang zoeken vinden we ze en we volgen de route die de man of vrouw voor ons onbewust heeft achter gelaten. We vertrouwen erop dat hij of zij de Schwarzkogel als doel had want deze route leidt ook naar een andere bergtop (Pengelstein).

Mooie actie foto!

Hoger en hoger klimmen we en het wordt steeds kouder en kouder. Ondanks handschoenen voelen mijn vingers gevoelloos aan. Monique is wat stilletjes geworden. Fleece vesten worden weer aangetrokken. De sneeuwlaag wordt dikker en dikker, tot knie- en zelfs heuphoogte zakken we erin weg en het vreet energie om er doorheen te komen. De kinderlijke vrolijkheid is weg en we zetten onze tanden op elkaar om de top zo snel mogelijk te bereiken en even zo snel weer af te dalen naar de warmte van het dal.

Hoger en hoger naar de top

Plotsklaps begint het uit het niets heel hard te waaien. Sneeuw en een keiharde wind teisteren onze gezichten zo hard dat het pijn doet. We proberen dekking te zoeken in onze mutsen. De voetstappen waar we op navigeren zijn door de wind dichtgewaaid en niet meer te vinden. Verder ploeteren we dwalend omhoog. Tussen de 2000 meter en de top van de berg overvalt ons een dikke mist die verdere oriëntatie onmogelijk maakt. De grens tussen het plateau waar wij ons bevinden en naastgelegen afgronden wordt door de dikke  mist en de door de storm opgewaaide sneeuwbuien een onzichtbare scheidslijn. We weten niet meer waar we lopen. Monique wilt niet meer verder. Aangedaan door vermoeidheid en bevangen door een lichte angst door de extreme weersomstandigheden geeft ze aan terug te willen. Ik troost haar en probeer haar moed in te praten en voor even helpt het. Op doorzettingsvermogen gaat ze verder.

Aangeslagen in de mist en sneeuwstorm  maar wel doorzetten!!

Beseffende dat de top niet meer ver kan zijn lopen we nog een stuk verder omhoog. Echter omhoog kijkende zien we beiden door de dikke mist en sneeuwbuien geen aanknopingspunt dat de top nabij is (terwijl hij dat wel moet zijn). We geven het op en beginnen veiligheidshalve de afdaling daar die ons nog enige uren zal bezighouden.

Geen idee meer waar we zijn

We dalen af in de voetstappen die we omhoog gemaakt hebben. Af en toe probeer ik in hiervan af te wijken door in een rechte lijn te dalen maar moet dit bekopen met het tot heuphoogte wegzakken in de sneeuw. Door opkomende vermoeidheid wordt ook de "trittsicherheit" minder en minder en we belanden dan ook steeds vaker horizontaal in de sneeuw.

Wandelstokken afgesteld op elleboog hoogte in de diepe sneeuw

Op lager niveau aangekomen is de keiharde wind bij toverslag verdwenen en van mist is geen sprake meer. Vrolijkheid en praatjes nemen weer de overhand. De afdaling duurt lang en er lijkt geen eind aan te komen. Uiteindelijk zien we om 17H45, na bijna 8 uurtjes op de berg, de startplek waar we vanmorgen zijn begonnen en we slaken een zucht van opluchting.

De finish is in zicht!

Langzaam slenterend slepen we onze vermoeide lichamen naar de auto en rijden richting ons appartement waar ons een warm bad staat te wachten als beloning! De top is niet gehaald maar met als eindresultaat een sterk verhaal en dat is ook wat waard!

John & Monique