Vandaag rijden we de laatste 20 kilometers van de Salzkammergut-radweg in het Salzburgerland en pakken in het plaatsje Anthering de Tauernradweg weer op richting Passau zo‘n 140km verder. We willen twee dagen in Passau blijven om de stad te verkennen en bovendien heb ik geen last van mijn knie maar nu begint de oude snowboarding knieblessure van Monique weer op te spelen en dus gunnen we ons wat fysieke en culturele rust.
De Tauernradweg die we vandaag volgen bestaat uit hele lange rechte fietspadden door bosgebied waar je heel in de verte het einde van het pad kunt zien maar die nooit dichterbij schijnt te komen. Ietwat saai en tevens is het vandaag bloedheet. Aangezien we de GPS-coördinaten voor dit gedeelte van de route vergeten zijn in te laden in onze GPS moeten we nu navigeren met een kaartje waarop de route als een lijntje schaars uitgebeeld is van plaats tot plaats aan zowel de Duitse kant van de rivier de Salzach die daarna overgaat in de rivier de Inn, alsook de Oostenrijkse zijde waar wij rijden.
Langs sommige delen van het routepad staan borden met de vermelding dat het wegdek beschadigd is. Deze beschadigingen hebben ze tijdelijk gerepareerd met een mix van stenen en grint waardoor het voor fietsers eerder slechter wordt dan beter. Wij waren in ieder geval blij dat we een sterk 36-spaaks Santos achterwiel erop hadden liggen om schadevrij eruit te komen. Zie de foto’s dat we niet overdrijven.
In Ach aangekomen vinden we geen VVV-kantoor en rijden daardoor over de brug naar de Duitse buren het stadje Burghausen. Zij verwijzen ons weer retour met een adresje naar het Oostenrijkse Ach. Na lang zoeken komen we op een boerderijtje aan en de eigenaresse komt ons al tegemoet gelopen. Aangezien er verder niemand staat hebben we keus te over. Er is echter een ding mis met het mooi gemaaide grasveldje, het loopt bijna overal scheef behalve op het lage gedeelte van de heuvel.
“Hier kunnen we de tent niet zetten”zeg ik “want als het vannacht gaat regent worden we weggespoeld”. Door moeheid en hitte bevangen antwoord Monique korzelig “het gaat vannacht echt niet regenen” en bevangen door dezelfde gemoedstoestand laat ik het maar gaan. Wel probeer ik nog het idee te opperen om de tent onder de grote afdak van de aanbouw te zetten maar ook dit wordt niet met gejuich ontvangen.
Na gedoucht te hebben gaan we ‘s avonds lekker wat eten in de gezellige stad Burghausen. Op het pleintje is live jazz muziek en is het er reuze gezellig. Het pleintje is gelegen op een promenade waar in het plaveisel gedenkstenen zijn ingemetseld voor de “Street of Fame” jazz musici. Mooi om te zien. We hebben een hartstikke mooie avond.
‘s Nachts wordt ik ondanks mijn oordoppen wakker van een hard gerommel en gedonder, de voorbode van een fikse regenbui. Ik maak Monique wakker om te zeggen dat het gaat regenen en voeg meer nijdig op mezelf eraan toe “ik zei het nog zo”! “Ja, nu krijg ik de schuld zeker” zegt Monique. Vrouwenlogica ten top midden in de nacht daar is geen kruid tegen gewassen. We luisteren gespannen naar de eerste druppels op het tentdoek en horen met geruis de fikse regenbui naderbij komen. De regenbui duurt echter maar even en gerustgesteld nestelen we ons weer tevreden in een perfecte slaaphouding.
Paniek voor niks!
Servus!
John & Monique
Hier heb je echt goede banden op de fiets nodig, dat was niets voor onze fietsen dan hadden wij ze toch wel lek gereden.Hadden jullie de tent maar onder het afdak gezet.
BeantwoordenVerwijderenVrouwen willen altijd gelijk hebben. Dus John niet altijd naar je vrouw luisteren.
Geniet maar lekker.
xxx