Mag ik u voorstellen: Het tractus iliotibialis-frictiesyndroom!!

...................of wat eraan vooraf ging.

Afgelopen woensdagavond nog even mijn wekelijkse rondje gaan hardlopen, een slordige 8km in ongeveer 42 minuten. Niet echt een tijd waar menige hardlopers wakker van liggen maar voor de senioren van de categorie 45+ onder ons niet slecht. Thuisgekomen eerst rekken en stretchen, uitzweten, een lekker hete douche, nog even tv kijken en daarna moe naar bed.

Bij het opstaan die ochtend protesteerde mijn knie in alle hevigheid. Een fel stekende pijn bij iedere stap aan de buitenkant van het kniegewricht gaf het verontrustend signaal af dat er iets niet in orde was. Kreunend en steunend, mij vasthoudend aan de trapleuning, kwam ik uiteindelijk onder. Mijn hemel wat deed dat pijn en nu ook nog eens met de auto naar het werk, dus gas geven en remmen met dat been met juist die onwillige knie. Gelukkig is hetgeen wat ik voor de kost doe totaal niks fysieks doch meer op semi-ambtenaar-kantoor-niveau zal ik maar zeggen. Geen gevaar voor enige lichamelijke activiteit dus.

Een collega vraagt bij het naar huis gaan of dat nu nog wat wordt met onze fietstocht naar Amsterdam en Alkmaar "...........nu je knie in puin ligt......" zoals hij het plastisch verwoord.
"Jazeker" antwoord ik aarzelend.
"Succes dan en veel plezier" wenst hij me toe.

Vrijdagochtend.

Het weer is koel en grijs deze morgen. Wat een verschil met het zomerweer van gisteren. In de straten is het nog rustig. Veel mensen zijn nog in een diepe slaap of liggen lekker te luieren op deze vrije dag van onze jarige Beatrix. Wijzelf zijn rond 9H00 vertrokken voor onze eerste etappe van ongeveer 100km naar  Helmond waar we de eerste keer zullen overnachten om uiteindelijk op maandag in Alkmaar aan te komen.

De kilometers glijden onder onze wielen door. Er staat een flinke wind en het is dus flink doortrappen om enige snelheid te behouden. In het witte stadje Thorn nuttigen we op een leeg terrasje koffie met vlaai. Anderen hebben binnen de warmte van het café opgezocht, geen terrassen weer vinden ze.

Als we ietwat afgekoeld weer op de fiets springen voel ik in mijn knie de stekende pijn weer de kop op steken. Ik probeer het nog te negeren maar na een lang gevecht richting Weert met de kop constant vol in de harde tegenwind weet ik dat ik de handdoek in de ring moet gooien. Om de rechterknie wat te ontzien probeer ik met de linker wat extra werk te doen maar niks helpt. Mijn gedachten zijn allang niet meer bij Amsterdam en Alkmaar, maar ik probeer per kilometer te overleven om zolang mogelijk nog in het zadel te zitten.


Na 75 kilometer zeg ik Monique dat het vandaag niet meer gaat
"...........maar misschien morgen weer wel" doe ik een niet overtuigende  poging. "Waarom ergens een dure hotelovernachting zoeken" antwoord Monique zuinig maar realistisch. "Volgens mij kunnen we beter met de trein naar huis gaan, die pijn is morgen echt niet over" getuigd ze van medegevoel. Gelijk heeft ze. Ik vind het rot voor haar dat onze fietstocht hier al ten einde is maar daar wilt ze niks van horen. Lief!

Wel stelt ze als voorwaarde dat "...... jij het een beetje rustiger aan moet doen met al je gesport aangezien je niet meer de jongste ben".
Ik knik gedwee voor wat het waard is.

GPS op Centraal Station Weert en binnen een uur zitten we tegen onze zin in de trein richting thuis op dezelfde dag van waar we vanochtend zijn vertrokken.

Het is jammergenoeg niet anders: Life is sweet, life is bitter!!

John


Voor de Medisch Centrum West fans onder ons:

Pijn aan de buitenzijde van de knie (overbelasting)blessure . Deze klacht wordt tractus iliotibialis-frictiesyndroom genoemd als de pees aan de buitenzijde van de knie ontstoken is. Er kan ook pijn ontstaan aan de buitenzijde van de knieholte en het onderbeen. Dit zijn plaatsen waar de genoemde pees ook uitloopt. De pees stabiliseert het kniegewricht. De pees zelf kan ontstoken raken, de slijmbeurs onder de pees of beide structuren.