Revanche!

12 April 2009

Om even terug te komen op mijn desastreuze en geheel niet verwachte kramp (zie bericht de berg Zuid-Limburg) was ik de hele week erna het doelwit van plagerijtjes binnen de familie. Of beter gezegd niet de familie, maar eigenlijk meer mijn fiets- en levenspartner die wel kon genieten van mijn smadelijke nederlaag die dag. Was ik even niet in beweging zowel voorwaart, achterwaarts of zijdelings werd er door haar meteen gevraagd of ik last van kramp had waarna ze in een hatelijke lachbui uitbarstte. Dit ging zo de hele week door. U snapt dat mijn mannelijke ego gekwetst was en revanche het geneesmiddel was die onze relationele verhouding weer tot de normale man-vrouw proporties zou brengen.

Tevens schoot mij een tip van een oude fietsmaat te binnen van jaren geleden. Deze fietsmaat had vroeger in KNWU jeugdselecties gefietst samen met Eric Breukink, Frans Maas en al die fietscoryfeeën van vroeger, dit ter info om zijn expertise te benadrukken. Toen wij eens een keer naast elkaar voortijlden vroeg hij me of ik in een “lekker” verzet fietste? Aangezien dat het geval was beaamde ik dat. “Dan moet je nog een tandje lichter gaan, om de verzuring in je benen te vermijden of zolang mogelijk uit te stellen” adviseerde hij me. Deze tip herstel ik in ere voor de komende trainingstochten maar maak mijn fietspartner, hoe kinderachtig ook, voorlopig nog geen deel van deze voordelige informatie. In oorlog is alles toegestaan.

De route van vandaag ging van Hoensbroek naar Brunssum, Landgraaf, in Kerkrade de grens over naar de groene route van de Groenmetropool van Herzogenrath, Aken, Richterich en weer richting huis.

In Brunssum fietsten we langs de plaatselijke golfclub. Door de draadhekken heen zagen we menig golfer de dresscode eer aan doen: poloshirtje en geruite broek. Ik veronderstel dat onder al die golfers het aantal bankmanagers in de meerderheid waren daar ten gevolge van de kredietcrisis “de toko even niet als een dolle draaide” en er genoeg tijd over bleef voor het edele spel van golf. Met betrekking tot golfende bankmanagers schiet mij een flauw mopje te binnen waarvan ik mij echter alleen de clou nog weet te herinneren: “Hoe groter de zak, des te kleiner het balletje”. Aan U om rond deze clou uw eigen verhaal te verzinnen.

Naast de golfclub was een hotel gevestigd voor diegenen die door hun gebrekkige motoriek niet in staat waren binnen normaal gestelde tijden het balletje in een hole te slaan, laat staan 18 holes, maar daar blijkbaar het hele weekend voor nodig hadden. Dat golf nog altijd een elitaire sport is en moeilijk toegankelijk is voor het voetvolk bewijs de tegenoverliggende parkeerplaats waar Audi, BMW en Volvo flink in de meerderheid zijn.

De groene route van de Groenmetropool die zoals reeds aangegeven ook gedeeltelijk door Duitsland loopt is een zeer mooie afwisselende route qua omgeving om te fietsen. De route loopt grotendeels door bosgebieden, langs akker- en weidegebieden en autoluwe wegen. Ondanks de 60 kilometers die wij hadden afgelegd voelden wij deze kilometers wel flink in de benen daar het terrein zeer geaccidenteerd was en de vochtige bosbodem zodanig van kwaliteit was dat het met onze dunne fietsbandjes voorzichtig trappen was om niet onderuit te gaan. We werden vaak ingehaald door mountainbikers die ook van deze route gebruik maakten. Vooral Monique had moeite met de aanhoudende reeks heuvel op en heuvel af. De laatste 10 kilometers moest zij menigmaal vermoeid afhaken waarna ik mijn fietssnelheid aanpaste. Moe maar voldaan kwamen we thuis.

“Zeg schat” opende ik de aanval “ging niet echt lekker vandaag met jou hè”.

Gespeeld verbaasd keek ze me aan “dat viel wel mee hoor, jij was toch ook moe”?

“ Nee hoor, appeltje en eitje voor mij vandaag” loog ik “het kon voor mij nog wel een tiental kilometers verder geduurd hebben hoor”.

Zwijgend liep ze de kamer uit mij alleen achterlatend met mijn triomfantelijke revanche. Innerlijk nagenietend keek ik staande bij het raam naar de overbuurman die bezig was zijn auto grondig te wassen. Ik bukte me lichtelijk om mijn scheenbeen te bekijken die tijdens de rit in harde aanraking was gekomen met de trapper.

Op dat moment hoorde ik de stem van mijn vrouw die geluidloos achter me de kamer was binnen gekomen: “toch weer last van kramp schatje”?

Had ze verdomme toch weer het laatste woord!

John