Aangezien het weekend lekker zonnig weer voorspelde wilden we lekker de benen strekken en onze fysieke gesteldheid eens flink een opdonder geven. "Laten we de kant op gaan van Gulpen en omstreken, lekker bergen beklimmen" opperde Monique. Uit ervaring wist ik dat veel wielrenners (op heeeele lichte racefietsjes) deze omgeving vaak als oefentraject gebruikten. Twijfel overviel me. Was het niet te zwaar voor de eerste trainingtocht. Hadden de koude passieve winterdagen geen te groot gat geslagen in onze conditionele waardes? "Ja leuk" hoorde ik mijzelf zeggen. Ik heb het geweten!
De fietstassen gevuld met de nodige proviand en daar gingen we richting de route Wylre, Gulpen, Margraten, Noorbeek, Epe, Wittem, Nyswiller, Simpelveld en Heerlen.
De eerste berg werd door ons nog fluitend opgereden. De tweede ook maar het werd steeds minder en minder. Fluiten buiten adem is een moeilijke zoniet onmogelijke zaak. Ik vind het niet erg dat er bergen zijn. Ik weet ze vanuit de auto exact aan te wijzen. Je weet dat ze er liggen dus je bent voorbereid. Waar ik wel een hekel aan heb zijn trajecten die niet als berg of vals plat bekend staan. Zij hebben zich vermomd als makkelijke vlakke goed berijdbare wegen waar je al freewhelend overheen denderd. Rij je er echter overheen blijken het plotsklap venijnige kuitenbijters te zijn. Dat hebben we zo niet afgesproken, dacht het niet!!
Op de top van weer een berg stond ik te wachten op mijn egaa die zoals afgesproken in haar eigen tempo, langzaam maar gestaag,naar boven kwam. Al staande voelde ik de trillende vermoeidheid in mijn benen. Krampgevoelens maakten zich meester van mijn bovenbeenspieren. Niet rechts OF links maar rechts EN links. Het zou toch niet? Minimaal 3 uur per week op de hometrainer, twee keer week lig ik me uit te sloven op de sportschool om het lichaam in fysieke topconditie te krijgen en nu dit! Maar het meest onrechtvaardige is dat Monique die niet hometraint en sportscholen mijdt alsware het de tandarts, eindelijke aan de top al lachend roept "rij maar door, ik kom eraan"!! "Waarom blijf je staan"? "Kramp" weet ik staande en hangend aan het stuur met moeite eruit te persen. In de verte zie ik een groep wielrenners ons tegenmoet rijden. Ik probeer erbij te gaan staan als een fietser die al gezellig keuvelend met zijn fietspartner overlegt welke berg ze nu gaan bestormen. Terwijl ik de messteken in mijn bovenbenen voel prikken laten we de groep passeren. Voorzichtig probeer ik houterig wat rek- en strekoefeningen te doen en warempel er komt weer leven in.Moe en gepijnigd maar toch genietende komen we na 90km thuis. Hoeveel hoogtemeters dat waren wil ik niet eens weten!
Al resumerend kan ik twee conclussies verbinden aan deze tocht:
1. Monique heeft een doorzettingsvermogen, conditie en fietsplezier welke ik echt onderschat heb.
2. Zuid-Limburg is een grote berg waarbij alleen Hoensbroek in het dal ligt, de overige dorpen en steden liggen allen bergop! Zo lijkt het tenminste!!
John
Geen opmerkingen:
Een reactie posten