zondag 14 februari 2010

Monique en haar Poetenbakkerie!

Arzberg Donderdag 13 augustus 2009

Na een regenachtige nacht fietsen we uitgerust van de camping richting de grens met Duitsland. Met mijn knie gaat het gelukkig iets beter en we zijn dan ook beide van plan om vandaag de grens te passeren. Het is een frisse morgen met veel bewolking, maar wel heerlijk om te fietsen. We komen weer door mooie dorpjes. In een van die dorpjes moeten wij eigenlijk rechtdoor maar ik ga als een speer blind rechtsaf want  midden op de weg liggen verveeld twee grote dobermanns te wachten op wat afleiding. Na de aanvaring met de tekkel van gisteren wilde ik al helemaal geen aanvaring met deze honden. Gelukkig konden we na een kleine omweg gewoon onze route weer vervolgen.

Richting Cheb komt het zonnetje weer lekker door en dan ziet toch alles er net iets vrolijker uit. Tot in Cheb is het een glooiend mooi landschap met hier en daar een pittige korte klim. We genieten volop en nemen deze klimmen gedwee. Cheb is de laatste plaats die we passeren voordat we de grens overgaan en we maken hier dan ook zoveel mogelijk onze Tjsechische kronen op door gezellig op een terras neer te strijken en ons te laten verwennen met heerlijk eten. Het marktplein is gezellig druk en kleurrijk en we schieten hier en daar nog wat foto's. Nog even langs de bakker voor ons dagelijks zoetuurtje en dan rollen we naar de grens.

We fietsen verder over een landweg richting bosgebied en volgens de kaart zou daar de grens moeten zijn. Je moet echt goed kijken en langzaam fietsen anders ben je er voorbij zonder dat je het weet. Er staat geen bord van "Willkommen in Deutschland" (dat had ik eigenlijk wel leuk gevonden zo'n persoonlijk bericht) of iets van dien aard. Er staan enkel twee kleine marmeren pilaartjes waarvan eentje met D en aan de andere kant van het beekje eentje met een C met aan de overkant een marmeren EU teken. Het voelde goed dat we Tsjechië gehad hebben, Duitslands is gevoelsmatig voor mij ook al heel dicht bij huis!! "Ja met nog 800 km te fietsen ben je nog niet echt thuis" was het antwoord van John.

Nadat de we grens achter ons hadden gelaten moeten we al direct flink in de pedalen naar het eerste Duitse dorpje. We volgen de eerste kilometers de Wallensteinroute die doorloopt tot in Arzberg, waar we vanavond gaan overnachten.We fietsen door een tunneltje heen en direct volgt een berg die veel lijkt op de Cauberg in Valkenburg! Dus uit het zadel en trappen..........maar jullie voelen hem waarschijnlijk al aankomen. Nadat we zo halverwege de berg zijn staan er plaatsnamen op de wegwijzers die veel verder weg liggen dan Arzberg die zelf nergens vermeld staat. We kijken elkaar verschrikt aan en denken alletwee hetzelfde.............het zal toch niet? Jawel hoor, weer een berg voor niks opgefietst.

We draaien om en fietsen iets terug naar een kleine buurtsuper en ik zal de weg wel even gaan vragen. De eigenaresse stond buiten en ik vraag op mijn beste Duits welke richting Arzberg was. Ik had voor het tunneltje een straat gezien die langs de oude pottenbakkerij voerde en vroeg dus ook heel serieus aan die aardige dame "is das de weeg langs die poetenbakkerie" ?

Ik dacht werkelijk dat John een rolberoerte kreeg van het lachen!! De vrouw keek me ook heel erg niet begrijpend aan en John heeft toen, nadat hij weer bijgekomen was maar in fatsoenlijk Duits gevraagd of dat inderdaad de juiste richting was. De vrouw vertelde honderduit over waar we wel niet allemaal links, rechts, rechtdoor en onderdoor moesten. We waren niet veel wijzer maar bedankten de vrouw voor haar informatie en fietsen weer verder naar beneden.

Bijna onderaan gekomen zien we een man lopen en John vraagt nogmaals de weg. De man wijst ons weer terug en zegt dat we de berg op moeten en dan rechtdoor. Ik dacht dat John ontplofte: "daar kom ik potverdomme net vandaan man" zegt hij iets te hard. De man schijnt het Nederlands iets machtig of te zijn of blikken goed te kunnen lezen want hij vervolgt snel zijn relaas dat we ook gewoon terug naar het tunneltje kunnen langs de oude pottenbakkerij. Kijk, dat willen we nou horen. Dus zo gezegd, zo gedaan!
De eerst volgende kilometers hebben we in een deuk gelegen om het voorval.

Net voor Arzberg staan we ineens via een omweg met de fiets bij een boer op het achtererf  c.q. -tuin en je vraagt je af hoe we het iedere keer klaarspelen. "De gemeente gaat toch geen fietsroute aanleggen die bij mensen door de tuin loopt" zeg ik heel droog. De boer kwam al op ons aflopen en ik dacht dat hij dit wel vaker had meegemaakt! Niet dus, wij waren de eerste.

Nadat deze overigens zeer sympathieke boer ons weer de juiste weg heeft gewezen moeten wij zijn tuin verlaten. Bij het passeren van de achterdeur hoor ik gegrom en geblaf en het geren van hondenpoten op een tegelvloer waarna ik er als een speer vandoor ga met John op de achtergrond roepend: "het is maar een dalmatier hoor". Tijdens mijn sprint komt er een fietser met bepakking als een wervelwind voorbij met een blaffende dalmatier achter zich aan roepend: "in die film van 101 dalmatiers zijn ze veel liever"! Nadat ook deze hond kenbaar had gemaakt dat hij de baas was droop hij af.

"Ik zou wel eens willen weten of die dazer het überhaupt doet" zeg ik tegen John. Er zat een klein schattig hondje alleen aan de kant van de weg zijn behoefte te doen en hij schaamde zich eerder voor ons dan dat hij ons zou aanvallen. Toen ik tijdens het langsfietsen de dazer gretig op hem richtte schoten terstond ineens zijn oortjes helemaal naar achteren. De dazer doet het en nu nog gaan gebruiken als ik hem echt nodig heb.

We vonden dat we vandaag na 75 km wel een lekker bed en douche verdient hadden en hebben zodoende onze intrek genomen in een leuk verzorgd pension in Arzberg. Tent in de kamer over de stoelen laten drogen en nagepraat over deze mooie tocht tot nu toe. We gaan vandaag vroeg slapen want morgen dient het Fichtelgebergte zich langzaam aan en dan moeten we fit zijn.

Foto's!!

Monique

Geen opmerkingen:

Een reactie posten