Het vertrek & Vliegende projectielen

Hoensbroek-Amsterdam Vrijdag 7 augustus 2009

Eindelijk! De dag waar lang naar hebben uitgekeken is eindelijk aangebroken. Met bepakte fietsen rijden we rond 11 uur richting onze (schoon)ouders die een verlofdag belangeloos hebben opgeofferd om ons naar Amsterdam CS te brengen alwaar we om 19H01 de City Night Line naar Praag zullen nemen. Fietsen veilig op de fietsrek, alle tassen in de bagageruimte en daar gaan we ons fietsavontuur tegemoet.

De eerste file niet ver van huis is reeds door mijn schoonmoeder vanochtend op internet gespot waardoor we hier omheen kunnen rijden. Ik voel zowel bij mijn schoonmoeder alsook bij mijn schoonvader dat zij het als een heilige missie zien om ons veilig en op tijd in Amsterdam af te zetten. Heerlijk om zo’n familie te hebben.

Ondanks de verkeersinfo op internet ontstaan er halverwege de rit toch her en der filevorming op onze route. Lichte paniek bij de dames op de achterbank. Monique is al in overleg om via de trein de reis voort te zetten. Om toch enig grip te krijgen op de situatie worden door de dames goedbedoelde retorische vragen richting de voorbank (de mannen) gesteld zoals: ”heb je het fietsrek wel goed vastgemaakt”? Mijn schoonvader laat deze vraag onbewogen en stoïcijns aan zich voorbij gaan, selectief doof dus. Een kleine pauze onderweg doet echter wonderen.

Rond 16H00 komen we ruim voor vertrektijd aan in Amsterdam. De tassen worden uitgeladen en aan de fietsen gehangen. Het voorspatbord van Monique haar fiets blijkt los te hangen, de bevestigingsbout zit onder het spatbord. Geen nood, wij hebben onze eigen technicien bij ons. Mijn schoonvader wipt het voorwiel eruit, schroeft de hydraulische remmen los, draait de spatbordschroef aan, wiel erin, remmen herbevestigd en klaar. Als toegift geeft hij mij nog enkele kleine adviezen omtrent fietsreparaties die ik dankbaar in ontvangst neem. Met mijn beperkte technisch kennis is alle voorlichting meegenomen.

We nemen dankbaar afscheid en rijden onwennig door het drukke Amsterdamse verkeer. Op een terrasje eten we een klein hapje alvorens we naar het station rijden, want beter veel te vroeg dan te laat. Volgens onze informatie zal de CNL 10 minuten op het perron blijven staan. Met onze fietsen inladen in de fietswagon en dan met al onze tassen, 3 wagons verder, richting onze slaapwagon hebben wij deze 10 minuten hard nodig. Op het perron is een plattegrond te vinden waar de desbetreffende wagons ongeveer halt houden. Wij staan startklaar en ook nog op de juiste plaats op het perron. De taken zijn verdeelt. Ik zal de fietsen in de wagon parkeren en Monique zal de tassen bewaken. Gezamenlijk zullen we dan bepakt en gezakt naar de slaapwagon lopen.

18H51 verwachte aankomsttijd CNL, 18H56 nog geen trein te zien om uiteindelijk 18H59 het station binnen te rollen. Volgens plan tracht ik de fietsen in de daarvoor bestemde plaatsen te parkeren. Een medereiziger echter krijgt zijn tassen niet van de fiets en belemmerd dardoor de doorgang voor de overige fietsreisgenoten waaronder ik. Werkloos staan wij, nog steeds met onze ongeparkeerde fietsen, toe te kijken terwijl de kostbare minuten wegtikken.

Plots worden wij opgeschrikt door boven onze hoofden vliegende projectielen. Omkijkend zie ik Monique die verwoed bezig is met het naar binnen gooien van al onze tassen. Misschien dat zij het woord slaapwagon zoals volgens plan verward heeft met fietswagon. “De conducteur heeft reeds meerdere malen betekenisvol geïrriteerd op zijn horloge gekeken” hijgt ze me toe, waarna vlak achter haar hielen de deuren automatisch sluiten. Onmiddellijk begint de trein te rijden want “we lopen achter op schema, dank voor uw begrip”.

Onze fietsen passen niet in de daarvoor bestemde beugels. Onze banden van 50mm zijn blijkbaar te dik aangezien andere fietsen met normale banden geen problemen ondervinden. Dat kan er ook nog bij en verhoogd het stressniveau naar een verder hoger peil. Uiteindelijk hebben wij de fietsen gewoon op de standaard laten staan, zodanig dat zij bij schokken en stoten enig steun aan elkaar hadden, hopende op geen verdere brokken.

Daarna alle tassen meeslepen van fietswagon nr. 174 naar slaapwagon nr. 171. Deze wagons zijn extra-extra lang met smalle gangetjes die ook nog eens versperd worden door “hangjongeren” die de hitte van hun coupes ontsnapt zijn. Daar onze humeur al beneden peil gezakt is bulldozeren wij tot twee keer toe zonder pardon met onze tassen door jan en allemaal heen. Daar iedereen aan onze gezichten kan zien dat bij enig protest bij ons de bom zal barsten, tracht iedereen ijlings ons doorgang te verlenen door snel een coupe in te duiken of zichzelf te pletten tegen wand en raam.

Tussen alle tassen in onze kleine slaapcabine laten wij ons badend in het zweet vallen daar waar nog plaats was. Even bijkomen van de stress. Monique komt erachter dat zij haar sleutel kwijt is van het 8mm gehard stalen hangslot waarmee onze fietsen iets verderop op slot staan. Ik sluit me van deze informatie af, even geen slecht nieuws meer. We zullen het morgen wel zien, voor vandaag hebben we genoeg gehad. Morgen ziet de wereld er weer heel anders uit.

Enigszins met aangetast enthousiasme van onze kant maar toch: Prague here we come!!!

P.S.

Die avond toch nog even bij de fietsen gaan kijken. Zij staan nog altijd stevig vast op hun plaats op hun eigen standaard. Tevens steken de verloren gewaande sleutels nog in het hangslot. Het tij heeft zich gekeerd. De verdere avond nog relax wat gelezen en uit het raam gekeken naar het langsrazende landschap voordat we snel in een diepe en rustige slaap vielen.

Foto's van deze turbulente dag!


John