Heerlijke rustige slaapnacht gehad. In vergelijking met gisterenavond is daar ook niet veel voor nodig. Je merkt dat veel caravan eigenaren niet op de camping zijn, het is overal heel rustig. In het sanitair gebouw of rond onze ligplaats zijn wij nog niemand tegengekomen en dat is best wel lekker een hele camping voor jezelf. Soms zit het mee en soms zit het tegen.
Vandaag naar Wesel, de voorlaatste etappe voordat we in Millingen zullen eindigen maar voorlopig willen we daar niet aan denken. Deze tocht mag voor ons nog veel langer doorgaan.
Het weer is heerlijk zonnig zo rond de 28 graden. Met de door de reis opgebouwde conditie en de geoefende benen trappen we het vlakke traject moeiteloos. Je merkt dat alles veel makkelijker gaat hoe langer de reis duurt.
Om 10H00 ontbijten we aan een tafeltje langs de weg. Fietsers die langsrijden wensen ons hartelijk een “gute apetit”. Blijft leuk vakantiefietsers onder elkaar. Hang een tas aan je fiets en je heb meteen een band met andere vakantiefietsers. Misschien omdat we onderling weten hoe leuk dit wel niet is! De aan het begin meegenomen potten pindakaas, chocopasta en jam hebben zich ook aangepast aan het einde van de reis aangezien we de laatste resten uit de potten moeten schrapen. Monique gooit de lege pot Calve pindakaas in de struiken. Ik zeg daar wat van en niet alleen om milieuredenen. Stel dat over 1000 jaar Duitse archeologen deze pot zullen vinden dan zal men ten onrechte concluderen dat niet alleen “die Holländer” maar ook de Duitsers met Calvé pindakaas groot zijn geworden! 
In de stad Wesel heerst een enorme verkeersdrukte. In een rechte lijn liggen meerder verkeerspleinen achter elkaar waarover talloze auto’s gas geven. Op het fietspad dat langs deze drukke wegen loopt merken wij deze stinkende uitstoot aan onze pijnlijke kelen en ogen. Aangezien we ook nog zoekende zijn is Monique lichtelijk geïrriteerd. Ze navigeert van links naar rechts en ik probeer haar zo goed mogelijk te volgen. Als ze stil staat gebeurt dat op plekken waar dat voor haar, te midden van het langsrazende verkeer, nog enigszins mogelijk is . Ik echter fungeer als sta-in-de-weg voor de overige weggebruikers als ik bij Monique probeer aan te sluiten. Als ik aan Monique zeg dat we moeten proberen op veilige plekken te stoppen om de route te bekijken en dat ik haar aanwijzingen niet versta door het lawaai, schiet ze geagiteerd uit haar slof en ben ik beledigd. Na al die dagen van groene rust zijn onze emoties door het lawaai en stank in verwarring. Stilzwijgend fietsen we naast elkaar verder.Al vanaf vanochtend heb ik een heel raar zompig stuurgevoel tijdens het rijden en tijdens onze rit door het drukke Wesel wordt het alsmaar erger. Ik zeg Monique dat ik even stop om te kijken wat dat nu is. Controle van mijn voorvork levert niets op. Als ik de sluitring van mijn stuurpen controleer blijkt deze geheel los te zitten oftewel ik fiets met mijn stuur bijna los van mijn fiets. Zeker losgetrild op al die woeste paadjes maar wel schrikken! Aangezien je voor het vastdraaien van deze ring een grote maat sleutels nodig heb moeten we een fietswinkel opzoeken. Voorlopig probeer ik de sluitring handmatig vast te draaien en de tocht voorzichtig voort te zetten, maar lekker fietsen is het niet.
We naderen onze camping en voor ons doemt een situatie op gelijk een tolweg. Grote borden hangen over weg waarop aanwijzingen worden gegeven via welke richting auto’s, auto’s met caravans, fietsers, en motoren de camping mogen naderen. Proffesioneel zeg! Verder zien een immens grasveld aan de rivier “de Wesel” waar caravans en tenten opgesteld staan. Naderhand horen en zien we dat de locatie voor de “vaste”caravankampeerders achter dit al immense grasveld ligt en 2000 caravans telt. Dus al met al een megakampeerplaats. We zetten snel ons tentje op. De bodemgesteldheid van het grasveld is keihard en met de hamer moet ik flink tekeer gaan om de haringen in de grond te krijgen. Aan de Wesel zwemmen veel mensen maar aangezien wij nog altijd achtervolgd worden door het feit dat wij onze zwemkleding zijn vergeten staan we aan de kant toe te kijken. Dan maar lekker douchen!
Ook het douchen of een sanitaire stop is op deze camping een ongelooflijke ervaring. In een luxueus gebouw zie je de ingang reeds uitnodigend liggen (naast meerdere restaurants en een theater annex bioscoop). De hal alleen al is zo groot als een gymzaal en de vele borden verwijzen naar vele mogelijkheden om je behoefte te doen, te wassen, te douchen of alles tegelijk in je eigen privé badkamer voorzien van WC en wastafel. De ruimtes zijn ongelooflijk groot en gebouwd voor een vol bezette campingplaats. Het blijft een curieus wonder deze megacamping!
Terug van onze luxueuze douchebeurt zijn naast ons twee fietsers aangeland. Vreemd genoeg is hij bezig de haringen in de keiharde grond te slaan met een pot Chocopasta. We bieden hem onze hamer aan en raken aan de praat. Zij zijn bezig met een fietstocht naar Zwitserland. Wij hebben het vermoeden na al hun verhalen te hebben aangehoord dat ze deze tocht niet echt goed hebben voorbereid maar willen niet al te betweterig overkomen. Maar haringen (die van ijzer maar ook de zwemmende variant) en chocopasta gaan in ieder geval niet goed samen. De hemel betrekt en het lijkt alsof het gaat regenen. Voorzichtigheidshalve zetten we alles alvast in de voortent en maken ons klaar voor de nacht. We beseffen dat het een van de laatste nachten is en zien de dag van morgen met weemoed tegemoet. Eindstation Millingen nadert en daardoor bijna het einde van deze prachtige vakantie.
Foto's vanaf een defecte fiets!!!
John
Geen opmerkingen:
Een reactie posten