Vanochtend weer vertrokken rond 09H00. Het eerste gedeelte van de rit rijden we door het centrum van Plzen (Pilsen). Plzen is een belangrijke industriestad en is beroemd geworden door de Skoda fabriek die hier sinds 1868 op volle toeren draait en door de beroemdste bierfabriek ter wereld. De stad heeft verder niet veel te bieden; voor cultuur of vertier (anders dan bier drinken) hoef je hier niet te komen. De industrie domineert het leven in Plzen. Uiteraard is er op het gebied van pils heel veel te zien in deze stad. Overal hangen logo’s van biermerken en de bierbrouwerij en het biermuseum trekken veel toeristen. Zoals velen maken ook wij een foto bij de grote poort van de bierfabriek. De Tsjechen drinken van de goudgele drank maar liefst 160 liter per persoon per jaar. Dit betekent dat iedere Tsjech een halve liter bier per dag naar binnen giet. Niet voor niets luidt een Tsjechisch spreekwoord “Spuug nooit onder tafel, want daar zou je dronken vriend kunnen liggen”!Voor de gezonde variatie verrijden we ons weer als we een aanwijzing in het routeboekje voor dorpsnaam aannemen en later na veelvuldig vragen en zoeken een straatnaam blijkt te zijn. Tevens vind onze zoektocht net plaats op een zeer drukke verkeersweg. Het oversteken is levensgevaarlijk. Uiteindelijk lukt het ons na 6km omrijden om de juiste route weer op te pakken. We zijn blij als we de stad Plzen achter ons laten en richting Klaster Tepla koersen.
Tijdens de hele dag waait het flink en is het erg heuvelachtig. Veel fietsers die de route van Nederland naar Praag volgen en waarmee we in gesprek raken informeren ons dat wij met de omgekeerde route als nadeel hebben dat we de wind tot in Millingen altijd tegen hebben. Dat wisten wij niet maar ondervinden nu dat die anderen de waarheid hebben gesproken. Het kost enorm veel energie om een redelijk fietstempo aan te houden en vooral Monique is een slechte windfietsers, constant blijft ze op dezelfde snelheid tegen de wind opboksen. Ikzelf probeer niet tegen de wind te vechten maar lever me gewoon ongeacht de snelheid eraan over waardoor hij misschien wat milder is voor mij. Tevens speelt bij Monique een oude snowboard knieblessure op wat het fietsen verder bemoeilijkt. 
We besluiten voor vandaag de geplande route in te korten en te beeindigen in Konstatinovy Lazne. Knieproblemen moet men altijd serieus nemen en voorzichtig mee omgaan, Forceren leidt enkel tot verergering van de blessure en daarmee een voortijdige beëindiging van onze reis. Tijdens een pauze in een normale woonwijk staan we nog even de te volgen route te bekijken. Drinken wat en sta ik reeds op de trappers om verder te gaan. Achter me hoor ik plotsklaps een vervaarlijk gegrom en geblaf, maar ook het geschreeuw van Monique. Achterom kijkend zie ik dat een nijdige zwarte teckel vanuit een tuin ons blijkbaar opgemerkt heeft en nu van plan is te tonen wie hier de baas is van dit territorium. Verwoed poogt hij happend de kuiten van Monique te bereiken die gillend haar trappers als een dolgedraaide koffiemolen laat rond draaien maar door een veels te lichte versnelling nauwelijks van haar plaats komt. Ik keer zo snel als ik kan om richting hond. De teckel heeft het echter al opgegeven. Duidelijk heeft hij laten blijken dat hij het hier voor het zeggen heeft.
Monique ontlaad haar emoties in een luid en duidelijk gescheld waarvan de honden (behalve teckels) geen brood lusten. Alle Tsjechische hondenbezitters krijgen er flink van langs. Ondanks alle bewapeningen tegen honden die wij bij ons dragen zoals stenen in de achterzak, een elektronische dogchaser, geplukte peren in het stuurtasje om mee te gooien en een spuitbusje illegale traangas, blijkt toch maar weer dat in noodgevallen je maar aan één ding denk: “Wegwezen”!!!!!
Bijgekomen van het hondenavontuur komen we uiteindelijk aan bij de camping. Aangezien er niet veel prijsverschil is met een tentplaats huren we ons een cabinehuisje op het terrein waar onze fietsen ook in kunnen. Het is niet echt schoon maar verder is er niks mis mee.
Na ons potje op onze veranda gekookt en verorbert te hebben gaan we nog even de stad in. Konstatinovy Lazne is een kuuroord en dat blijkt ook, niks te doen en zo stil dat je een speld kan horen vallen. We keren dan ook snel weer terug naar ons huisje. Monique smeert haar pijnlijke knie nogmaals in met een helend zalfje en we dekken ons lekker toe met onze slaapzakken op echte bedden. Snel is het ook bij ons een kuuroord, muisstil!
Kuuroord foto's!
John
Geen opmerkingen:
Een reactie posten