Moeizaam hoor ik mijn eigen ademhaling. Mijn beenspieren lijken wel in brand te staan. Zweetparels druppelen langs mijn hoofd langzaam over mijn gezicht en benemen me het zicht, prikkend in mijn ogen. Wild zwaaiend met een arm en de andere aan het stuur tracht ik de vliegen van me af te slaan die mij met deze kruissnelheid van 6km/uur als makkelijke prooi zien. Als een dronkenman vervolg ik het bochtig pad bergop. Reeds vier bochten terug had ik de hoop dat in deze enorme hitte deze ellendige berg eindelijk ten einde was, tevergeefs, het blijft klimmen geblazen.
Bij de eerstvolgende bocht hou ik halt en zet mijn fiets wild op zijn standaard. Irritatie maakt zich van mij meester. “Dit is toch niet meer normaal” schreeuw ik mijn frustraties eruit met luide stem. Geen antwoord volgt, alleen de stilte van het bos en het gezoem van rondvliegende insecten. Met een grote zakdoek veeg ik het zweet uit mijn gezicht en drink het reeds lauwe water uit een bidon. Monique is in geen velden of wegen te bekennen maar maakt ongetwijfeld dezelfde helletocht mee. De hitte is vandaag ondraaglijk en onze grootste vijand. Geen goed fietsweer!
In de verte zie ik Monique als een stipje heel langzaam groter worden. Dichtbij gekomen zie ik dat haar gezicht op onweer staat en ook zij moet luidkeels haar frustraties de vrije loop laten en vooral de schrijver van het routeboekje krijgt er behoorlijk van langs. “Zitten we nog goed”? We weten het niet. Volgens de kilometerteller klimmen we al zo’n 7 km maar dit getal wordt niet genoemd in het boekje. Dus weer verder naar boven waar we uiteindelijk op de top aankomen en een routeaanwijzing vinden dat we toch op de goede weg zitten. Er zit echter voor vandaag een barst in ons fietsmoraal en de hitte voorspelt niet veel goeds voor de rest van de dag.
Hoe we op deze berg terecht zijn gekomen? “We kunnen een afkorting maken volgens het routeboekje” zegt Monique “dan slaan we ongeveer 13 kilometer over, dat spaart ons een uur”. Met het warme weer klonk mij dit vanmorgen als muziek in de oren. “Het is wel bergop maar volgens het boekje moet het een lichte berg zijn en niet lang in kilometers”.
Uiteindelijk hebben we over de afkorting ongeveer twee uur gedaan dus die besparing van een uur fietsen ging geheel niet op, integendeel! Ook raken we elkaar daarna kwijt tijdens het fietsen. Monique is bij een tweesprong linksaf gereden terwijl ik moet wachten op een op de weg draaiende auto. Nadat ook ik bij de tweesprong kom is niemand meer te zien. Bellen tot drie maal toe naar haar GSM levert niks op dan haar antwoordapparaat. Uiteindelijk elkaar weer gevonden maar de stemming wordt er niet beter op.
Vanmorgen hebben we met koffie en gebak op een terras een warm afscheid genomen van onze fietsvriend Ulli. Telefoonnummers en e-mailadressen zijn reeds uitgewisseld. Nogmaals nodigt hij ons uit om naar Erfurt te komen waar hij met zijn gezin woont. “Logeren bij ons en een mooie tour met locale bezienswaardigheden” belooft hij ons in het verschiet. We beloven hem dat we komen maar wanneer weten we nog niet.
Na de berg fietsen we verder in de hitte door dorpjes waar “terrasjes” een vreemd woord is. We hunkeren naar grote glazen met ijskoude cola op schaduwrijke terrasjes maar kunnen onze dorst enkel laven aan lauwe flesjes cola die we in de plaatselijke kruideniershops hebben gekocht. Het water in onze bidons is niet meer drinkbaar en is enkel nog geschikt voor een theezakje. We rijgen de ene pauze aan de andere in elke schaduw die we kunnen vinden. Gelukkig moeten we nog lachen om onze verhitte en gesloopte koppen als we elkaar aan kijken.
Ook dit hoor erbij en dat weten we. Ook schieten we hartelijk in de slappe lach als we na het routeboekje nogmaals te hebben doorgenomen ontdekken dat de beruchte afkorting enkel geschikt is “voor de sportieve fietser onder ons”. Een dikke 1200km fietsen valt misschien bij de schrijver niet onder “sportief” daar hij deze uitzondering maakt. Behoorlijk uitgeput komen we om 19H00 en na 90km aan op de camping in Warzburg. Op het veld staan reeds twee tentjes van na naderhand blijkt ervaren vakantiefietsers. De buitentemperatuurmeter op de muur van het sanitairgebouw geeft op dit avonduur een meting aan van 36 graden. Dus vanmiddag moet het wel erg warm zijn geweest. Als we de andere ervaren fietsers vragen wat zij vandaag van het fietsweer vonden antwoorden ze :
”Nee, vandaag zijn we op de camping blijven staan en niet gaan fietsen omdat we wisten dat het veel te warm werd”.
Monique en ik kijken elkaar aan en voelen een beschaamd doch trots gevoel bezit van ons nemen:
“Wij wel hè schat” complimenteren we elkaar fluisterend “ja, wij wel”!!
Zonnige strand vakantiefoto's!!
John
Geen opmerkingen:
Een reactie posten