Back on the road again!

24 Augustus 2011 Trento-Vilpian

Ondanks dat we gisteren overdag de hele dag doorgebracht hebben met slapen en tussendoor slappe thee drinken kost het ons geen enkele moeite s’avonds in slaap te komen. We hebben als een blok geslapen en het heeft ons goed gedaan. Wel nog wat slapjes en de naweeën lijfelijk nog voelbaar gaan we het toch proberen vandaag. De fietsdagen zijn voorgeteld en voor het uitzieken hebben we reeds 1 dag ingeleverd. Een rustdag tussendoor is misschien niet meer mogelijk willen we op tijd thuiskomen en nog een paar vakantiedagen over hebben voordat het werk weer roept.

In tegenstelling tot de sjofele kamers van het hotel is de eetzaal voor het ontbijt in goeden doen. Het buffet ziet er goed gevuld uit maar wij maken enkel gebruik van de toastjes en de jam maar wel met een goed kop koffie erbij. Wij zijn de enigen in de grote zaal en zitten er een beetje verloren bij. Gelukkig staat de radio aan dat maakt de sfeer wat gezelliger. Het wordt tijd dat we gaan.

Bagage op de fiets en daar gaan we. Eerst ietwat voorzichtig. Even aanvoelen hoe het lijf reageert als het tot actie moet overgaan. Geen reactie, gelukkig. We fietsen vandaag verder over het mooi aangelegd fietspad langs de rivier de Adige. De omgeving is prachtig en een echte aanrader voor wie een paar dagen een leuke fietstour wilt maken.

De voorgaande dagen zijn we geen andere verre afstand fietsers tegengekomen maar hier zien we meerdere voorbij komen. Allen de andere kant op dan waar wij heen gaan en we begroeten elkaar met een koel handgebaar. Voor wat betreft “elkaar groeten” kunnen we van oude Italiaanse wielrenners nog een lesje leren. Overal worden we door deze oudere heren luid begroet. Wuivende handen, duimen omhoog, Italiaanse complimenten als “perfecto” en overal toelachende gezichten. Van veraf of dichtbij, ze vinden het prachtig ons – of Monique want het blijven toch Italianen – op een vol bepakte fiets te zien rijden en te begroeten. Wij groeten en wuiven hard terug, ook wij vinden het leuk!

Aan het eind van de dag komen we in Vilpian aan. Het met handen en voeten spreken is voorbij. We zitten in het gedeelte van Italië waar hoofdzakelijk Duits de voertaal is. Maar Duits of Italiaans het is weer hetzelfde liedje bij diverse hotels: “vol”. Uiteindelijk komen we aan bij een hotel waar we ons eerst op verkijken. Het huis aan de weg ziet er vervallen uit maar is niet het hotel. Deze ligt achter het huis en de balkonnetjes lachen ons reeds tegemoet als we over gras naar de entree rijden. We zien een oud echtpaar door de vensters door een wesp gestoken van een tafeltje opstaan. Monique vraag aan de deur of er een kamer vrij is. De vrouw, ietwat afstandelijk, vraag of het voor een week is. Wij ontkennen. Haar vraag “waarom niet?” kunnen wij pareren met het antwoord dat we “nach Hause” moeten. De man lacht olijk om het antwoord en weet bij voorbaat al dat we Hollanders zijn. Op de fiets dat kan ook niet anders. Tussen neus en lippen door deelt hij ons de locatie in de grote tuin van het zwembad mede. Ons hart vult zich met vreugde, een zwembad na deze hete dag. Heerlijk!

En zo dabberen we een paar uur lekker in het koele water, eten we s’avonds in het naastliggend restaurant en sluiten we de avond af met zelfgemaakte thee op ons balkonnetje.

Het is een mooie dag geweest en het is goed weer op de fiets te zitten.