Macaroni pomodoro di tonno

22 Augustus 2011 Belluno Veronese-Trento

Het ontbijt van deze Agriturismo is werkelijk uitstekend en wordt opgediend als een opera in meerdere bedrijven. Voor wie het niet weet, een Italiaans ontbijt bestaat meestal uit een zoet croissantje, ook nog voorverpakt, met wat droge sneetjes brood en wat kuipjes jam ongeacht de prijsklasse van het hotel of B&B. Hier begint de opgedekte tafel met een gesuikerde croissant op het bord. Let op: vers dus niet voorverpakt. De waardin serveert vervolgens een pot koffie en een mandje met kuipjes jam, chocopasta, smeerkaas en verdwijnt naar de keuken. Wat volgt is een mandje met vers gesneden brood. Even laat ze ons in de waan dat dit het was. Als we haar weer horen aankomen heeft ze een houten tablet met voorgesneden kaas en Italiaanse ham meegenomen. Geruisloos verdwijnt ze weer naar de keuken. Kort daarop serveert ze twee kannetjes met jus d’orange en druivensap. Als toegift brengt ze ons twee ijskoude flessen water met en zonder bubbels. We geven haar een staande applaus en roepen “bellisomo, bellisomo” en enigszins volgegeten springen we op de fiets.

Vandaag begint de start aan de “Pista Ciclabile Adige” een magnifiek aangelegd fietspad van honderden kilometers lang door een prachtige omgeving van bloeiende fruit. Langs dit fietspad staat alles in het teken van de fietser. Overal mooie zitjes en bankjes en tappunten met heerlijk koel drinkwater. Het is een genot om hier te rijden. Wie vroeg vertrekt kan lang van de koelte van de schaduw en wind genieten voordat de warme stralen van de zon boven de bergen zijn uitgekomen.

In Trento aangekomen is het weer even stressen. Bij het VVV kantoor weet men te vertellen dat in het centrum alleen nog maar 4 sterren hotels vrij zijn met aanverwante prijzen. Met moeite weet Monique een hotel te regelen buiten het centrum in de wijk Gardolo. Met moeite en veel ergernis weten we het hotel te vinden. Zowel de wijk als het hotel maken geen goede indruk op ons. De wijk bestaat uit vele immigranten en het hotel heeft betere tijden gekend. s’ Avonds zien we in niets bedekkend geklede jonge meisjes die door ongure types aan de deur van het hotel worden afgezet terwijl ze verderop met draaiende motor staan te wachten. Bij het binnenlopen van het hotel worden de meisjes enkel nagekeken door de receptionist, verder geen lastige vragen voor ze. Triest! Maar goed, we hebben een slaapplaats.

Na het douchen maken we op onze meegebracht gaskooktoestel macaroni met tonijn uit blik, Italiaanse tomatensaus uit een pot en Parmezaanse kaas uit een zakje. Het smaakt ons goed. Ik sluit mijn laptop aan om de blog bij te houden want internet dat hebben ze wel. Ik ga er eens goed voor zitten maar de inspiratie wilt maar niet komen. Op de een of nader manier kan ik met niet goed concentreren. Ik zit niet goed, het is te warm, ik heb pijn aan mijn rug en ik voel me niet al te lekker. Monique hoort mijn geklaag in alle stilte aan. “Kap er dan mee” zegt ze. Inderdaad klap ik mijn laptop dicht. Geen zin meer in. Even TV kijken maar ook dat kan me niet boeien. Ik lig te woelen en te draaien. “Ik ga slapen” zeg ik tegen Monique en geef haar een kus, draai me om en sluit mijn ogen. Achter me hoor ik Monique minuten daarna ook haar licht uitmaken.

Zo tegen middernacht wordt ik wakker van de buikpijn. Mijn nek, voorhoofd en kussen zijn nat van de transpiratie. Op de WC merk ik dat ik diaree heb. Kreunend van een misselijk en ellendig gevoel kruip ik weer naar bed. Maar niet voor lang. Vijf minuten later sta ik voorovergebogen over de Wc-pot mijn laatste maaltijd als een vuurspuwer, in meerdere lange halen over te geven. Mijn maag en darmen willen het niet meer hebben dus weg ermee. Eruit waar het ook binnengekomen is. Enigszins even bevrijdt van alles strompel ik in het donker naar het bed op zoek naar troostende woorden van Monique en laat me luid kreunend naast haar vallen. “Ik voel me ook niet zo lekker”zegt ze. Teveel met mezelf bezig hoor ik het aan ter informatie en val meteen in slaap.

Ik wordt wakker van het geluid van Monique op de badkamer. Het is drie uur in de nacht. Hoestend en proestend staat ze over te geven. Waar ik aan een enkele sessie genoeg had daar is Monique tot de vroege morgen zo ongeveer 15 keer op de WC te vinden gebogen over de Wc-pot. Overgeven is voor haar een van de ergste dingen die haar kunnen gebeuren, 15 keer een hel. Iedere keer leg ik mijn hand op haar schouder uit medeleven. Meer is niet nodig op dit moment en verlangt ze ook niet. Eigenlijk zijn we alle twee zelf met onze ellende bezig. Van vermoeidheid vallen we in een onrustige slaap.

Over een uur of twee gaat de wekker af maar het wordt zeker geen fietsen dat is zeker!