Spreek met bergbeklimmers over de "The seven summits" en men weet waar je het over heb namelijk de 7 hoogste bergen beklimmen verdeeld over 7 continenten. Het zijn maar weinigen die dit hebben volbracht maar zij zijn dan ook heilig in het Alpinisme-wereldje.
Als grap hebben wij ons in navolging hiervan ook een doel gesteld en wel "The Three Tiroler Alms". Met onze bagageloze ervaring in bergwandelen zullen wij drie Almtoppen op- en afhiken binnen 7 dagen. Een sportieve uitdaging daar houden we wel van.
Vanmorgen werden we opgewekt door het tikken van de regen tegen de ramen. Buiten zag het naargeestig grijs uit. Vanaf het balkon zien wij in de verte op de hoge Hahnenkam van Kitzbuehel een mistige sluier de top omhullen. Ik zelf heb me al erbij neergelegd dat het mountainhiken vandaag niet door gaat maar Monique denk daar anders over. Zij heeft haar rugzak al ingepakt voor de eerste van de drie Tiroler Alms en wel de Gaisberg.
Een "wanderspecification"gegeven door de website "Kitzbuehler Alpen" classificeert de weg naar de Gaisbergtop aan als "een moeilijke maar zeer geliefde route”. Om de moeilijkheidsgraad nog wat op te krikken willen wij de tocht reeds beginnen vanaf de voordeur van ons appartement. Bijna iedereen die deze tocht maakt laat zich eerst luxueus van 837 meter, het niveau waarop Kirchberg ligt, via de Gasberglift op 1200 meter boven zeeniveau brengen om vandaar de uiteindelijke top op circa 1800 meter boven zeeniveau te bereiken. Wij dus eigenwijs niet. Met 1141 hoogtemeters gaat het constant flink bergopwaarts.
Zo gezegd en zo gedaan. Bepakt met met onze rugzakken lopen we richting het bergstation van de Gasberglift, ongeveer 20 minuten lopen. De zon staat hoog aan de wolkenloze hemel. Het weer verandert hier van de ene op de andere moment maar met zon hoor je ons niet klagen. Achter het bergstation loopt een pad steil omhoog onder de stoeltjeslift door. Een bordje aan het begin van het pad geeft aan dat we inderdaad hier moeten beginnen. Nieuwsgierig gadegeslagen door de op hoogte voorbijkomende stoeltjeslift-gebruikers beginnen we onwennig te klimmen en steil is hier inderdaad niet het steile van pakweg de Brunsummerheide. Na 500 meter volgt even een vlak stuk om op adem te komen om daarna meteen via verharde padden en bossen het stijgingspercentage met een venijnige 10 % en meer te verhogen en dit alle kilometers tot aan de top aan te houden.
De tocht is zwaar maar ook prachtig. Als ware natuurmensen lessen we onze dorst voorzichtig meerdere malen met het heldere en ijskoude bergwater. Na geploeter en gezwoeg komen we uiteindelijk boven op de top. Een jongeman is ons voor de top voorbij geklommen en staat nu alleen van het uitzicht te genieten. Wij hebben het geluk als een twee eenheid het fenomenale uitzicht met elkaar te kunnen delen. "Wat is dit toch ongelooflijk mooi man" zegt Monique. Ik antwoord haar met ons standaard grapje als genieten van de natuur aan de orde komt: " we worden oud Geefshuijsen, we worden oud" en we lachen beide. We trekken onze meegebrachte jasjes aan vanwege de harde wind, eten een broodje, nemen wat foto's en maken ons klaar voor de afdaling.
De afdaling gaat wat sneller als bergopwaarts maar is wel meer een beproeving voor knieën en heupen. Door losse steentjes en gruis van de rotswanden is het vaak moeilijk staande houden om niet uit te glijden. Halverwege de afdaling echter veranderd de omgeving in uitgestrekte alpenweiden en slenteren we als "die Heidi und der Peter" relax door het weelderige gras naar het dal van Kirchberg.
One done, still two to go!
John & Monique
Ik ben trots op jullie ik doe het jullie niet na. Geniet maar lekker.
BeantwoordenVerwijderenxxx