........ en na regen komt zonneschijn (...voor even dan)!

Dus zo staan we wat op onze kamer in het leuke pensionnetje te wachten tot we met zachte doch onverbiddelijke hand het gebouw moeten verlaten ondanks het medeleven van onze hospita. Maar ja andere klanten hebben al geboekt. Onderwijl gaan de weergoden buiten nog steeds  verder met hun watergeklieder. "Zullen we toch maar 2 straten verder die andere veel duurdere pension pakken" vraag ik met tegenzin. "We wachten nog even af" zegt Monique die het vakantiebudget beheert.

Tergend tikt de klok naar 11H00 en geloof het of niet, vlak voor het uur der waarheid is het plots doodstil buiten. Het monotone getik tegen het raam van regendruppels is opgehouden. We kijken door het raam en zien de donkere lucht langzaam openbreken. Blij geven we elkaar een high five en lopen met onze fietstassen meerdere malen naar de garage waar onze fietsen staan. Na de fietsen te hebben opgeladen nemen we snel afscheid van onze hospita die ons zwaaiend aan de deur nastaart. Volgens ons had ze ons liever als gast gehouden.

Het weer is lekker koel maar drukkend en af toe valt er nog een verloren druppel uit de lucht.  De vochtigheidsgraad is door warme dagen en nu regen erg hoog. Het is weer van jasje uit en jasje weer aan door transpireren en afkoelen, het is moeilijk je draai te vinden!

Maar vandaag is het een klimpartij vanjewelste. Monique heeft het al zien aankomen op de fietskaart waar het symbool van bergop > heel vaak voorkomt. Ook hetzelfde symbool maar dan vet gedrukt (= heel, heel erg bergop) komt in de route voor. We hebben dan ook meerdere malen moeten lopen.

Het klapstuk is, hoe toepasselijk, in de "Gemeinde Berg". De route hier is volgens ons bedacht door een ambtenaar die heimelijk gesponsord wordt door de vereniging van de Oostenrijkse auto-industrie. Een fietsenhater kortweg gezegd. Een lange en steile berg met allerlei bochten waardoor je je niet optimaal kunt fixeren op het einde, dus niet weet wanneer de klim ophoudt! Dan ook nog een ondergrond van grindstenen zo groot als kippeneieren alsof het Parijs-Dakar betreft i.p.v. een leuke fietsroute voor de fietstoerist. Maar we zijn bovengekomen met pijn en moeite en hebben even de bodem van ons incasseringsvermogen gezien. Haast bijna masochistisch lekker toch wel.

Als beloning gaat het daarna bergaf tot aan de camping waar we nou zitten. Nadat we de tent opgezet hebben begint het meteen weer te hozen dat het een lieve lust is. Vanmorgen opgehouden met regenen toen we moesten vertrekken en  nu het tentje is opgebouwd kan het waterspel weer hervatten. Dat die verdachte Oostenrijkse ambtenaar niet aan onze kant stond vandaag het zij zo, maar gelukkig zijn de weergoden dat wel en dat telt!

Tot gauw!

John & Monique