Fietsmoeheid

31-8-2011 Merklingen-Bilfingen

Lekker ontbijtje met alles erop en eraan. Het weer is prachtig dus wordt het een mooie fietsdag. Echter beiden lijden we aan een dag van "geen zin om te fietsen". Fietsmoeheid. Eigenlijk een normale reactie na 15  fietsdagen zonder een rustdag. Toch spreken we het niet uit om vandaag maar eens niks te doen.

Bergopwaarts naderen we de zeer drukke stad Pforzheim, het centrum van de Duitse sieraad- en uurwerknijverheid. Te midden van de drukte raken we de weg kwijt en kunnen het vervolg van de route niet meer vinden. Via de GPS kunnen we de weg weer terugvinden maar door de stress wordt de fietszin minder en minder. Ook trekt het moderne centrum van Pforzheim hevig aan ons om vandaag lekker te slenteren en relax een terrasje te pakken. Gewoon even weg van de fiets en de natuur. Maar weer spreken we ons niet uit. Buiten het centrum kopen we wat lekkernijen bij een Turkse bakker en fietsen verder.

Bij een mooi dorpspleintje in het dorpje Erdsingen zitten we rond 12H00 op een bankje te knabbelen aan Turks gebak met cola. Zowel Monique als ik zuchten eens diep. Stilte. "Ik heb eigenlijk helemaal geen zin vandaag" zeg ik. Monique beaamt bevrijdt hetzelfde. Het hoge woord is eruit.We besluiten om er vandaag mee op te houden. In het volgend dorpje Bilfingen staan 2 hotels opgegeven dus gaan we daarheen.

Op weg naar de eindbestemming worden we nog gewaarschuwd door een tegenmoet komende fietster op een MTB. Verderop zijn er over een lengte van 500 meter opgravingen waar je balancerend op zandhopen een weg moet zien te vinden om niet in de diep uitgegraven greppel te donderen. Haarzelf lukte het net om eroverheen te komen maar wijzend op onze fietsen met bepakking daar had ze toch een hard hoofd in. Ze adviseert terug te fietsen en via de grote weg verder te gaan. We bedanken haar maar met het doel inzicht en gedreven door een middagje niks doen in het vooruitzicht gaan we koppig verder en blijkt het allemaal mee te vallen. We moeten wel lopen maar verder is het loos alarm!

Bilfingen is een mooi en heel rustig dorpje. Waarom er twee hotels zijn is ons een raadsel. Misschien omdat het dorpje dicht bij Pforzheim en Karlsruhe ligt voor zakenmensen. Na zoeken belanden we bij Apart Hotel Linde, deuren zijn gesloten en aan de receptie staat niemand zien we door het glas van de deur. Wel staat er op een briefje, geplakt op de deur, op een belknop te drukken indien niemand aanwezig is. Er zal dan automatisch een telefonische verbinding worden gemaakt met de beheerder. Monique drukt op de knop  en tot onze verbazing horen we binnen, waar niemand is, de telefoon rinkelen. Niet echt efficient en dat blijkt want na 5 minuten rinkelt de telefoon nog steeds nutteloos.

Vanuit het andere hotel aan de overkant van de straat  vraagt een sjofele vrouw of ze ons van dienst kan zijn. "Of ze weet of hier kamers vrij zijn" vragen we haar. "Jazeker" zegt ze. Zij is dus de beheerder van niet alleen ons hotel maar ook van die aan de overkant. De kamer is van topkwaliteit en voor een leuke prijs. We vragen haar hoelang het met de trein naar Pforzheim is. "Tien minuten" zegt ze en tevens legt ze de weg uit naar het treinstationnetje van het dorp. Gauw douchen, de verkreukelde niet-fietskleren kunnen uit de fietstas en niet lang daarna lopen we naar het treinstation alwaar na kort wachten de trein aankomt en ons binnen minuten naar het centrum van Pforzheim brengt.

We genieten de hele middag van het stadse leven. Slenteren over de promenade en in winkeltjes, zitten relax in de zon op trappen, genieten van lekkere ijsjes en zoeken tevergeefs naar een McDonalds die er niet is ("trek in een echte vette hamburger") en eindigen bij hamburgerrestaurant "Die Kochlöffel". Lekker vettig schransen!

Het was een mooie middag die overloopt naar een gezellige avond. De tank is weer opgeladen. Morgen weer in het zadel en hopelijk weer met veel zin.