maandag 1 oktober 2012
vrijdag 16 september 2011
Fietsmoeheid
31-8-2011 Merklingen-Bilfingen
Lekker ontbijtje met alles erop en eraan. Het weer is prachtig dus wordt het een mooie fietsdag. Echter beiden lijden we aan een dag van "geen zin om te fietsen". Fietsmoeheid. Eigenlijk een normale reactie na 15 fietsdagen zonder een rustdag. Toch spreken we het niet uit om vandaag maar eens niks te doen.
Bergopwaarts naderen we de zeer drukke stad Pforzheim, het centrum van de Duitse sieraad- en uurwerknijverheid. Te midden van de drukte raken we de weg kwijt en kunnen het vervolg van de route niet meer vinden. Via de GPS kunnen we de weg weer terugvinden maar door de stress wordt de fietszin minder en minder. Ook trekt het moderne centrum van Pforzheim hevig aan ons om vandaag lekker te slenteren en relax een terrasje te pakken. Gewoon even weg van de fiets en de natuur. Maar weer spreken we ons niet uit. Buiten het centrum kopen we wat lekkernijen bij een Turkse bakker en fietsen verder.
Bij een mooi dorpspleintje in het dorpje Erdsingen zitten we rond 12H00 op een bankje te knabbelen aan Turks gebak met cola. Zowel Monique als ik zuchten eens diep. Stilte. "Ik heb eigenlijk helemaal geen zin vandaag" zeg ik. Monique beaamt bevrijdt hetzelfde. Het hoge woord is eruit.We besluiten om er vandaag mee op te houden. In het volgend dorpje Bilfingen staan 2 hotels opgegeven dus gaan we daarheen.
Op weg naar de eindbestemming worden we nog gewaarschuwd door een tegenmoet komende fietster op een MTB. Verderop zijn er over een lengte van 500 meter opgravingen waar je balancerend op zandhopen een weg moet zien te vinden om niet in de diep uitgegraven greppel te donderen. Haarzelf lukte het net om eroverheen te komen maar wijzend op onze fietsen met bepakking daar had ze toch een hard hoofd in. Ze adviseert terug te fietsen en via de grote weg verder te gaan. We bedanken haar maar met het doel inzicht en gedreven door een middagje niks doen in het vooruitzicht gaan we koppig verder en blijkt het allemaal mee te vallen. We moeten wel lopen maar verder is het loos alarm!
Bilfingen is een mooi en heel rustig dorpje. Waarom er twee hotels zijn is ons een raadsel. Misschien omdat het dorpje dicht bij Pforzheim en Karlsruhe ligt voor zakenmensen. Na zoeken belanden we bij Apart Hotel Linde, deuren zijn gesloten en aan de receptie staat niemand zien we door het glas van de deur. Wel staat er op een briefje, geplakt op de deur, op een belknop te drukken indien niemand aanwezig is. Er zal dan automatisch een telefonische verbinding worden gemaakt met de beheerder. Monique drukt op de knop en tot onze verbazing horen we binnen, waar niemand is, de telefoon rinkelen. Niet echt efficient en dat blijkt want na 5 minuten rinkelt de telefoon nog steeds nutteloos.
Vanuit het andere hotel aan de overkant van de straat vraagt een sjofele vrouw of ze ons van dienst kan zijn. "Of ze weet of hier kamers vrij zijn" vragen we haar. "Jazeker" zegt ze. Zij is dus de beheerder van niet alleen ons hotel maar ook van die aan de overkant. De kamer is van topkwaliteit en voor een leuke prijs. We vragen haar hoelang het met de trein naar Pforzheim is. "Tien minuten" zegt ze en tevens legt ze de weg uit naar het treinstationnetje van het dorp. Gauw douchen, de verkreukelde niet-fietskleren kunnen uit de fietstas en niet lang daarna lopen we naar het treinstation alwaar na kort wachten de trein aankomt en ons binnen minuten naar het centrum van Pforzheim brengt.
We genieten de hele middag van het stadse leven. Slenteren over de promenade en in winkeltjes, zitten relax in de zon op trappen, genieten van lekkere ijsjes en zoeken tevergeefs naar een McDonalds die er niet is ("trek in een echte vette hamburger") en eindigen bij hamburgerrestaurant "Die Kochlöffel". Lekker vettig schransen!
Het was een mooie middag die overloopt naar een gezellige avond. De tank is weer opgeladen. Morgen weer in het zadel en hopelijk weer met veel zin.
Lekker ontbijtje met alles erop en eraan. Het weer is prachtig dus wordt het een mooie fietsdag. Echter beiden lijden we aan een dag van "geen zin om te fietsen". Fietsmoeheid. Eigenlijk een normale reactie na 15 fietsdagen zonder een rustdag. Toch spreken we het niet uit om vandaag maar eens niks te doen.
Bergopwaarts naderen we de zeer drukke stad Pforzheim, het centrum van de Duitse sieraad- en uurwerknijverheid. Te midden van de drukte raken we de weg kwijt en kunnen het vervolg van de route niet meer vinden. Via de GPS kunnen we de weg weer terugvinden maar door de stress wordt de fietszin minder en minder. Ook trekt het moderne centrum van Pforzheim hevig aan ons om vandaag lekker te slenteren en relax een terrasje te pakken. Gewoon even weg van de fiets en de natuur. Maar weer spreken we ons niet uit. Buiten het centrum kopen we wat lekkernijen bij een Turkse bakker en fietsen verder.
Bij een mooi dorpspleintje in het dorpje Erdsingen zitten we rond 12H00 op een bankje te knabbelen aan Turks gebak met cola. Zowel Monique als ik zuchten eens diep. Stilte. "Ik heb eigenlijk helemaal geen zin vandaag" zeg ik. Monique beaamt bevrijdt hetzelfde. Het hoge woord is eruit.We besluiten om er vandaag mee op te houden. In het volgend dorpje Bilfingen staan 2 hotels opgegeven dus gaan we daarheen.
Op weg naar de eindbestemming worden we nog gewaarschuwd door een tegenmoet komende fietster op een MTB. Verderop zijn er over een lengte van 500 meter opgravingen waar je balancerend op zandhopen een weg moet zien te vinden om niet in de diep uitgegraven greppel te donderen. Haarzelf lukte het net om eroverheen te komen maar wijzend op onze fietsen met bepakking daar had ze toch een hard hoofd in. Ze adviseert terug te fietsen en via de grote weg verder te gaan. We bedanken haar maar met het doel inzicht en gedreven door een middagje niks doen in het vooruitzicht gaan we koppig verder en blijkt het allemaal mee te vallen. We moeten wel lopen maar verder is het loos alarm!
Bilfingen is een mooi en heel rustig dorpje. Waarom er twee hotels zijn is ons een raadsel. Misschien omdat het dorpje dicht bij Pforzheim en Karlsruhe ligt voor zakenmensen. Na zoeken belanden we bij Apart Hotel Linde, deuren zijn gesloten en aan de receptie staat niemand zien we door het glas van de deur. Wel staat er op een briefje, geplakt op de deur, op een belknop te drukken indien niemand aanwezig is. Er zal dan automatisch een telefonische verbinding worden gemaakt met de beheerder. Monique drukt op de knop en tot onze verbazing horen we binnen, waar niemand is, de telefoon rinkelen. Niet echt efficient en dat blijkt want na 5 minuten rinkelt de telefoon nog steeds nutteloos.
Vanuit het andere hotel aan de overkant van de straat vraagt een sjofele vrouw of ze ons van dienst kan zijn. "Of ze weet of hier kamers vrij zijn" vragen we haar. "Jazeker" zegt ze. Zij is dus de beheerder van niet alleen ons hotel maar ook van die aan de overkant. De kamer is van topkwaliteit en voor een leuke prijs. We vragen haar hoelang het met de trein naar Pforzheim is. "Tien minuten" zegt ze en tevens legt ze de weg uit naar het treinstationnetje van het dorp. Gauw douchen, de verkreukelde niet-fietskleren kunnen uit de fietstas en niet lang daarna lopen we naar het treinstation alwaar na kort wachten de trein aankomt en ons binnen minuten naar het centrum van Pforzheim brengt.
We genieten de hele middag van het stadse leven. Slenteren over de promenade en in winkeltjes, zitten relax in de zon op trappen, genieten van lekkere ijsjes en zoeken tevergeefs naar een McDonalds die er niet is ("trek in een echte vette hamburger") en eindigen bij hamburgerrestaurant "Die Kochlöffel". Lekker vettig schransen!
Het was een mooie middag die overloopt naar een gezellige avond. De tank is weer opgeladen. Morgen weer in het zadel en hopelijk weer met veel zin.
Viktor Wagner
30-8-2011 Stetten-Merklingen
De ruimte waarin we het ontbijt nemen is even treurig als de rest van hotel Hirsch. De oude donkerbruine gedateerde inrichting bepaalt de ongezellige sfeer waarin vrolijke kleuren verboden zijn. Voeg hierbij de penetrante overheersende geur van bakolie en je wordt zelf tijdelijk depressief. Doodstil is het als we met zijn tweetjes aan een tafeltje zitten. Een vrolijk muzikaal deuntje van een radio op de achtergrond zou het geheel al wat upgraden maar die is er ook niet. Eerlijk is eerlijk, aan de gastvrouw ligt het niet, zij doet haar plicht, maar gezelligheid is een vreemd woord voor haar.
We zijn blij als de fietswielen weer rollen. Eindbestemming van vandaag is Weil der Stadt. Het weer is lekker zonnig. De route volgt s'morgens de Wurm en gaat langs boerreweggetjes met wat klimmetjes en aardige uitzichten. Daarna gaat de Wurm schuil onder het dichte bladerdak van de donkere bossen op de hellingen waar wij in het dal doorheen fietsen. We passeren de mooie verkeersdrukke studentenstad Tubbingen aan de Neckar met haar mooie vakwerkhuizen maar hebben geen mogelijkheid om hiervan te genieten. De bepakte fiets is dan even een blok aan je been en beperkt in de drukte je mobiliteit om het e.e.a. rustig te bekijken.
De eetvoorraad op peil houden is een job op zich. Goed inplannen is het woord. Nu we in Duitsland zijn is dat geen probleem meer. Allerlei supermarkten komen we regelmatig op de route tegen. In Italie was dat anders. Vaak was er niks ook al stond in het routeboekje dat in het dorpje waar je op dat moment was een winkel te vinden was. Vaak ook bleek de bewuste winkel een te groot woord, een hele kleine kruidenier met een superklein assortiment. Vaak ook was je er net op het verkeerde moment als het hele dorp inclusief winkel aan het middagdutje bezig was. Dan was de middagmaal karig en afkomstig uit ons eigen noodpakket, droge biscuitjes en water uit de bidons of zelfgemaakte thee.
Weight Watchers menu!
In Duitsland zijn we altijd blij als we het grote uithangbord zien van een Liddle of een Aldi. In Duitsland zit aan iedere Liddle een bakkerij vast waar allerlei broodjes en gebakjes te koop zijn. Aangezien het bijna tegen de 12H00 loopt stoppen we even om proviand in te slaan. Zoals iedere dag pizza, broodjes, cola en voor ieder een lekker gebakje. Blij toe dat de hele dag op de fiets zitten de nodige calorieen kost want anders was het leed na drie weken niet te overzien.
s'Middags fietsen we door het Naturpark Schönbrun, vroeger het jachtterrein van de koningen van Wurttemberg. Het routeboekje geeft aan dat dit stuk van 10km, door mooie stille bossen en over onverharde wegen van matige kwaliteit, het fraaiste stukje is van de gehele route. Naar onze mening wat overdreven. Mooi was het zeker maar het mooiste stukje echt niet. Eigenlijk was het gewoon fietsen door bossen over bospaden wat voor ons, gewend aan het Limburgse landschap, niet vreemd is. Dus mooi wel maar spannend in zijn geheel niet. Wel interessant was het soldatengraf in het park van de jonge soldaat Viktor Wagner. Hij stierf in de laatste dagen van de 2e wereldoorlog door een granaatinslag een jonge dood. Zinloos maar dat is oorlog altijd.
In Weil der Stadt weer geen slaapplaats te krijgen, alles is weer volgeboekt. We beginnen eraan de wennen maar het blijft een ergernis vooral omdat je er zoveel tijd aan kwijt bent. Tent waar ben je? Als we voor een hotel staan te overleggen die gesloten is wegens vakantie komt een man, zelf een fietsliefhebber, ons te hulp. Na op ons aangeven twee andere hotels te hebben afgewezen ("nicht so richtig hygienisch") stuurt hij ons 2 km verder naar hotel zur Rose in het plaatsje Merklingen en daar aangekomen hebben ze inderdaad plaats.
Kamer met douche is een paar euro duurder dan zonder dus de keuze is snel gemaakt. Onbijt moet extra besteld worden en WC is op de gang. Als we de kamer binnenlopen is er inderdaad een douche aanwezig. Pontificaal staat hij groot te wezen in de kamer, een onhandige mobile douchecabine. Als ik ernaar kijk moet ik constant grinniken, zo vreemd als dat uitziet.
Door het zoeken naar een kamer is het al vrij laat. Dus douchen, eten vanuit de Liddle boodschappentas, lekker wat lezen en TV kijken en daarna heerlijk slapen. We hebben geen last meer van slapen in een vreemd bed. Je gaat er toch aan wennen. Gelukkig wel!
De ruimte waarin we het ontbijt nemen is even treurig als de rest van hotel Hirsch. De oude donkerbruine gedateerde inrichting bepaalt de ongezellige sfeer waarin vrolijke kleuren verboden zijn. Voeg hierbij de penetrante overheersende geur van bakolie en je wordt zelf tijdelijk depressief. Doodstil is het als we met zijn tweetjes aan een tafeltje zitten. Een vrolijk muzikaal deuntje van een radio op de achtergrond zou het geheel al wat upgraden maar die is er ook niet. Eerlijk is eerlijk, aan de gastvrouw ligt het niet, zij doet haar plicht, maar gezelligheid is een vreemd woord voor haar.
We zijn blij als de fietswielen weer rollen. Eindbestemming van vandaag is Weil der Stadt. Het weer is lekker zonnig. De route volgt s'morgens de Wurm en gaat langs boerreweggetjes met wat klimmetjes en aardige uitzichten. Daarna gaat de Wurm schuil onder het dichte bladerdak van de donkere bossen op de hellingen waar wij in het dal doorheen fietsen. We passeren de mooie verkeersdrukke studentenstad Tubbingen aan de Neckar met haar mooie vakwerkhuizen maar hebben geen mogelijkheid om hiervan te genieten. De bepakte fiets is dan even een blok aan je been en beperkt in de drukte je mobiliteit om het e.e.a. rustig te bekijken.
De eetvoorraad op peil houden is een job op zich. Goed inplannen is het woord. Nu we in Duitsland zijn is dat geen probleem meer. Allerlei supermarkten komen we regelmatig op de route tegen. In Italie was dat anders. Vaak was er niks ook al stond in het routeboekje dat in het dorpje waar je op dat moment was een winkel te vinden was. Vaak ook bleek de bewuste winkel een te groot woord, een hele kleine kruidenier met een superklein assortiment. Vaak ook was je er net op het verkeerde moment als het hele dorp inclusief winkel aan het middagdutje bezig was. Dan was de middagmaal karig en afkomstig uit ons eigen noodpakket, droge biscuitjes en water uit de bidons of zelfgemaakte thee.
Weight Watchers menu!
In Duitsland zijn we altijd blij als we het grote uithangbord zien van een Liddle of een Aldi. In Duitsland zit aan iedere Liddle een bakkerij vast waar allerlei broodjes en gebakjes te koop zijn. Aangezien het bijna tegen de 12H00 loopt stoppen we even om proviand in te slaan. Zoals iedere dag pizza, broodjes, cola en voor ieder een lekker gebakje. Blij toe dat de hele dag op de fiets zitten de nodige calorieen kost want anders was het leed na drie weken niet te overzien.
s'Middags fietsen we door het Naturpark Schönbrun, vroeger het jachtterrein van de koningen van Wurttemberg. Het routeboekje geeft aan dat dit stuk van 10km, door mooie stille bossen en over onverharde wegen van matige kwaliteit, het fraaiste stukje is van de gehele route. Naar onze mening wat overdreven. Mooi was het zeker maar het mooiste stukje echt niet. Eigenlijk was het gewoon fietsen door bossen over bospaden wat voor ons, gewend aan het Limburgse landschap, niet vreemd is. Dus mooi wel maar spannend in zijn geheel niet. Wel interessant was het soldatengraf in het park van de jonge soldaat Viktor Wagner. Hij stierf in de laatste dagen van de 2e wereldoorlog door een granaatinslag een jonge dood. Zinloos maar dat is oorlog altijd.
In Weil der Stadt weer geen slaapplaats te krijgen, alles is weer volgeboekt. We beginnen eraan de wennen maar het blijft een ergernis vooral omdat je er zoveel tijd aan kwijt bent. Tent waar ben je? Als we voor een hotel staan te overleggen die gesloten is wegens vakantie komt een man, zelf een fietsliefhebber, ons te hulp. Na op ons aangeven twee andere hotels te hebben afgewezen ("nicht so richtig hygienisch") stuurt hij ons 2 km verder naar hotel zur Rose in het plaatsje Merklingen en daar aangekomen hebben ze inderdaad plaats.
Kamer met douche is een paar euro duurder dan zonder dus de keuze is snel gemaakt. Onbijt moet extra besteld worden en WC is op de gang. Als we de kamer binnenlopen is er inderdaad een douche aanwezig. Pontificaal staat hij groot te wezen in de kamer, een onhandige mobile douchecabine. Als ik ernaar kijk moet ik constant grinniken, zo vreemd als dat uitziet.
Door het zoeken naar een kamer is het al vrij laat. Dus douchen, eten vanuit de Liddle boodschappentas, lekker wat lezen en TV kijken en daarna heerlijk slapen. We hebben geen last meer van slapen in een vreemd bed. Je gaat er toch aan wennen. Gelukkig wel!
Abonneren op:
Posts (Atom)
